De woestijn deelt een grote glimlach uit

Het woord ‘woestijn’ roept vaak negatieve associaties op: kaal, droog, heet, verlaten, een plek waar je niet moet zijn. Maar in bepaalde tijden van het jaar is de woestijn een hele fijne plek waar het heerlijk zonnig is en toch niet heet vanwege een flink windje. Het is er ruim en van een grote schoonheid. Elke woestijn is anders. De Sinaï zoals wij die zagen, kent enorme vlaktes als in cowboyfilms, hoge woeste bergen als van een andere planeet, opgestapelde rode rotsformaties (welke architect heeft dít bedacht?!) en oranje-rose kloven. Een koesterende ruimte, waarin we ons zeer welkom voelden. Wijds en afwisselend met inhammetjes en struikjes. De woestijn voelde als een glimlachende moeder die je (energetisch) schoon wast. Deze sfeer in combinatie met het relaxte tempo van het reizen met kamelen en het slapen onder de sterrenhemel, maakten onze woestijntocht tot een ervaring om nooit te vergeten.

NAGENIETEN
Het is even afkicken na de Sinaï, maar hier in Utrecht is ook een hoop steen. December is familiemaand. We wijden ons aan Sinterklaas, Kerst (Véronique’s vader werd Eerste Kerstdag 80 jaar) en alle activiteiten daar tussenin en genieten nog na van onze tocht door de woestijn (zie het verslag hiervoor). De zon zit nog steeds een beetje in ons en we denken aan alle prachtige landschappen, schrijven dit verhaal en zoeken foto’s uit.
Véronique heeft de halve woestijn voor haar vader meegenomen (V vóór vertrek: “Wat zal ik voor je meenemen uit de woestijn?” P: “Een beetje zand en een steentje”.). Allerlei stenen in verschillende kleuren, fossielen, kristalletjes sleepte ze in haar rugzak mee naar huis – hij heeft er een speciale plank voor ingericht.
Herman kookt een lekkere Bedoeïenen maaltijd en Véronique maakt een zithoekje met kleden en kussens.
Op Schiphol staan Herman’s ouders ons bij terugkomst op te wachten met als welkomstgeschenk twee kersverse woestijnfoto’s in een gouden lijstje.
Op onze tocht deelden we, net als eerder in Namibië/Botswana en Nepal/Bhutan, aan kinderen schriften, stiften, ballonnen, roltoetertjes en knuffels uit. Ook hier werden deze spulletjes weer zeer gewaardeerd. Alleen kwamen we nu maar weinig kinderen tegen. Daarom lieten we alles wat we over hadden achter bij Joyce, die het verder distribueert.

Véronique had haar rode wintermuts, die Herman jaren geleden voor haar meebracht uit Noorwegen en die ze ’s winters altijd draagt, meegenomen naar de woestijn om hem daar aan een kind te geven dat hem goed zou kunnen gebruiken. Tijdens ons bezoek aan Oslo deze zomer had Véronique eenzelfde muts nieuw gekocht. De oude was toe aan een nieuwe eigenaar.
De eerst 6 woestijnnachten geniet V nog zelf van de warmte van haar mutsie. Op dag 7 komt de zoon van kamelendrijver en -dokter Aliyèn (eigenaar van Saïde waar V op reed) met een pick-up truck met tonnen water voor de dorstige kamelen. Hij heeft zijn dochtertje Zenab van vier en zoontje Youssef van 2 bij zich. Zij wonen in de woestijn en niet in kustplaats Dahab, zoals de Bedoeïenen die ons begeleidden. De anders zo streng kijkende Aliyèn bloeit op bij de ontmoeting met zijn kleinkinderen en lacht om kleinzoon Youssef die zijn gloednieuwe olifantenknuffel ‘how how’ laat blaffen. Kleindochter Zenab krijgt het rode Noorse mutsje. Als V het haar aanbiedt pakte ze het alsof het altijd van haar is geweest en met haar handjes voelt ze aan het mutsje op haar hoofd alsof ze een nieuw kapsel draagt. Bij gebrek aan spiegel laten we haar op de display van de camera zien hoe ze eruit ziet. Véronique’ s droom is in vervulling gegaan: een lieve nieuwe draagster voor haar dierbare mutsje. En op het juiste moment, want de nachten daarna is het minder koud en slaapt V zonder muts.
‘Bestellingen aan de kosmos’ noemde één van onze reisgenoten dit soort gebeurtenissen.
Tijdens de beklimming van Mount Sinaï of de Mozesberg, zijn we getuige van nog zo’n bestelling.

MOUNT SINAI EN SINT KATHARINA KLOOSTER
Na de 9-daagse woestijntocht hebben we vanuit kustplaats Dahab met twee groepsgenoten een excursie gemaakt naar de Mozesberg en het Sint Katharina klooster wat daarbij ligt.
Je kunt natuurlijk op alle tijden van de dag de berg op, maar het meest spectaculair is de zonsopgang op de top. Om dit mee te maken vertrekken we met z’n vieren om 11 uur ’s avonds vanuit ons hotelletje. Half slapend in het busje scheuren we onder een prachtige sterrenhemel over een volkomen verlaten donkere weg naar de voet van de berg waar Mozes de Tien Geboden ontving.
Zodra we uitstappen, worden we bestormd door verkopers van mutsen en handschoenen. Geen overbodige luxe, want het vriest op de top!
Een gids is verplicht. Onze chauffeur komt terug met een hele lieve: Houssein. Hij is 25 jaar, woont in het nabijgelegen dorp St. Catherine’s en gaat drie keer per week met toeristen de berg op.
Om 1 uur ’s nachts beginnen we aan de klim. Het zicht reikt niet verder dan de lichtbundel van onze zaklantaarn. Onderweg stoppen we een paar keer bij een koek & zopie tentje: een stenen huisje, gerund door Bedoeïenen, waar je koffie, thee en zelfs noodle soep kunt krijgen. Heerlijk in de vrieskou.
We zijn niet de enigen die zich deze nacht aan de klim wagen. Er stonden enkele touringcars op de parkeerplaats en achter ons dansen de lichtjes van een groep Oekraïners in een slinger langs het pad naar boven. Net vuurvliegjes. Een prachtig gezicht.
In het begin van de beklimming hijgen er een tijdje kamelen in onze nek. Kamelendrijvers hopen op mensen die alsnog afhaken en liever per kameel een groot deel van de tocht afleggen. Maar wij houden vol en lopen liever naar boven.
Een vrouw in ons groepje heeft ’t na een tijdje moeilijk, de klim valt haar zwaar. Als we even stilstaan ziet ze een vallende ster. “Doe je wens!” roepen we. Niet veel later pakt onze gids haar vrolijk bij de arm, steunt haar fysiek en begint gezellig met haar te praten. Zo danst zij de berg op. Haar bestelling aan de kosmos is binnen.

Het eerste wat we zien en horen als we aankomen op de top is indrukwekkend: mannen uit Nigeria staan vol overgave met hun donkere wangen tegen een stenen muur hardop hun gebeden te zeggen. Verder is het stil.
Houssein zorgt voor matrasjes en dekens en dekt ons toe. “Krijgen we ook nog een slaapliedje?” vraagt iemand in ons groepje. Zo liggen we een half uurtje klappertandend tegen elkaar aan tot het eerste ochtendgloren zich aandient. Mistflarden verdwijnen langzaam en we zijn getuige van een mooie zonsopkomst.
Als laatste verlaten we de top en lopen rustig terug naar beneden. Nu pas zien we hoe prachtig de omgeving is.
Een hoogtepunt is het zien en naderen van de indrukwekkende muren in de kleur van de rotsen, die het Katharina klooster beschermen. “Het lijkt wel of ik naar Jeruzalem loop!” roept Véronique.
Binnen de muren bezoeken we een prachtige kerk en een museum vol letterlijk schitterende iconen en oude geschriften. Véronique had zich verheugd op het zien van een 6de-eeuws icoon van ‘Christus Pantocrator’ waar ze in haar recente kunstgeschiedenis cursus een plaatje van had gezien en toen had gedacht: ook toevallig dat we daar naartoe gaan! Op deze icoon is Christus afgebeeld als een aantrekkelijke man met een menselijk gezicht, in tegenstelling tot de iconen van latere eeuwen waarop de figuren meer op houten poppetjes lijken. Niks levends aan. Nee, dan deze Jezus! Een mooi gezicht met charisma. Véronique is er niet weg te slaan en vindt het schilderij qua mysterieuze uitstraling vergelijkbaar met de Mona Lisa.
Het Sint Katharina klooster wordt sinds de bouw in 342 bewoond door Grieks orthodoxe monniken. Het is een wonder dat het, met al zijn schatten, nooit bestormd, vernietigd of geplunderd is geweest. We hebben begrepen dat dit komt door het door de profeet Mohammed zelf uitgevaardigde decreet waarin staat dat deze plek altijd gespaard moet blijven. Ook van Napoleon hangt er zo’n papier. Maar wat die nou over dit gebied te zeggen had hebben we niet begrepen. Iemand…?
Binnen de kloostermuren is ook een minaret uit 1106, die gebruikt wordt door de plaatselijke Bedoeïenen, die sinds eeuwen samenwerken met de monniken om het klooster te onderhouden.

Binnen de kloostermuren is ook de beroemde ‘brandende braamstruik’ te zien, waarin God tot Mozes sprak. De huidige struik brandt niet, maar voor de zekerheid hebben ze er wel een brandblusapparaat bij gezet:). Humoristische gasten.
Klooster en berg worden bezocht door gelovigen van alle windstreken en vele gezindten. Christenen, Joden en Moslims, allen erkennen ze Mozes. Een echte multi-reli plek in the Holy Land. En zo voelt het ook. Bij het naderen van het gebied heeft Véronique het gevoel dat ze thuiskomt.

Via een prachtige rit door de woestijn, nu bij daglicht, arriveren we om half 1 ’s middags weer bij het hotel. Onderweg passeren we de plek waar we tijdens de kamelentocht de asfaltweg overgestoken zijn. Bijzonder om een nacht over te slaan en zoiets mee te maken.

Op de laatste dag van ons verblijf in hippie-kustplaats Dahab bezoeken we Joyce en enkele Bedoeïenen thuis. Als ze genoeg ruimte hebben staan hun kamelen op het erf. Maar Saïde en enkele anderen staan op een zandplaatsje langs de straat. Zo is ze een keer flink gewond geraakt doordat ze schrok van een gigantische supermarkt vrachtwagen die langs kwam rijden. Ze rukte zich los en pas na veel moeite vonden ze haar terug. Nu pas begreep ik waarom ze die korsten op haar huid had: herstellende wonden.
Het bezoek aan Aliyèn en Subaih is dierbaar. We zitten net als in de woestijn op matjes rond een komfoor waarop altijd een pot sterke thee met veel suiker klaar staat voor de welkome bezoeker. De Bedoeïenen leven van de trektochten met toeristen en chauffeurswerk. We begrepen dat ze in andere banen niet aan de slag komen omdat er op ze neergekeken wordt door de Egyptenaren.
Nog een keer nemen we afscheid van Saïde en Rimen, wie weet zien we ze nog eens terug.
Met een halve suikervergiftiging van de vele glaasjes thee die je niet af kan slaan, zitten we met Joyce in haar gezellig huis te praten over een educatieve les die ze op een basisschool in Middelburg gaat geven. In januari gaat ze daar naartoe om haar enthousiasme over het leven met kamelen en Bedoeïenen met de leerlingen te delen in het kader van een woestijnproject.

We willen als besluit van ons verhaal graag de stichting ‘Dalèl’ onder de aandacht brengen. Deze stichting zet zich in voor het welzijn van de kamelen ivm de steeds droger wordende woestijn, het ontbreken van veterinaire zorg, het weinige werk ’s zomers voor de kamelen en hun eigenaren en de steeds schaarser wordende ruimte voor de Bedoeïenen in Dahab om hun kamelen te stallen. www.stichtingdalel.org

Rest ons nog iedereen een fantastisch en warm 2012 te wensen met vele zegeningen!!