Een aaneenschakeling van highlights (1)
Door: hermanenveronique
Blijf op de hoogte en volg Herman & Veronique
18 Februari 2012 | Ecuador, Puerto Villamil
Terwijl we dit schrijven zitten we op Isabela, één van de 19 eilanden van de Galapagos archipel en één van de vier die bewoond is, na te genieten en bij te komen van onze 8-daagse boottocht op zeiljacht de Beagle. Op de achtergrond het ge-oink van zeeleeuwen en fluitende Darwin vinkjes.
We hebben een schitterende tocht achter de rug langs de zuid oostelijke Galapagos eilanden, met een vol programma en vroege wake-up calls. Varen van eiland naar eiland, aan land gaan om de prachtige flora en fauna van zeer dichtbij te ervaren en snorkelen in helder water vormden de afgelopen dikke week ons dagprogramma.
Onze gids Lourdes beloofde ons elke dag een highlight. Deze belofte werd overtroffen, we hadden een paar highlights per dag. Omdat het programma vol en de indrukken sterk waren, wisten we soms ‘s avonds al niet meer wat we ’s ochtends gedaan hadden. We lieten ons meevoeren met de stroom der gebuertenissen en maakten aantekeningen tijdens het avondeten (heerlijk klaargemaakt door een vrolijke kok met een dikke buik).
Het allerbijzonderste van deze plek op aarde is misschien wel dat je de dieren van zo dichtbij kunt zien zonder dat ze weglopen of wegvliegen. Dit is hún gebied, wij zijn er te gast en ze trekken zich niets van ons aan zolang wij ze met respect behandelen.
Hieronder en in ons volgende blogverhaal volgt een uitgebreid verslag van de cruise.
7 FEBRUARI – SANTA CRUZ
Ons bezoek aan de Galapagos eilanden begint bij aankomst op het eiland Baltra waar zich één van de weinige vliegvelden bevindt die de eilanden rijk zijn. Hier worden we door Lourdes opgewacht. Nadat iedereen verzameld is, we zijn met 7 personen waarvan er al 2 aan boord blijken te zijn, gaan we op weg naar Puerto Ayora, de haven van het aangrenzende eiland Santa Cruz waar onze boot, het zeiljacht Beagle, ten anker ligt. Onderweg vertelt ze ons de regels van het nationale park: op de paden en bij de gids blijven, minstens 2 meter afstand tot de dieren bewaren (wat in de praktijk niet altijd lukt als je bijv. aan land gaat en er tientallen zeeleeuwen op het strand liggen of als er blue footed boobies langs het pad op hun nest zitten of op het pad een paringsdans uitvoeren!), geen voedsel mee aan land nemen etc. Het komt wat streng over, maar blijkbaar is dat nodig. In praktijk blijkt het allemaal best relaxed te verlopen, misschien ook omdat Lourdes ziet dat we niet als dragonders dwars door de vegetatie of populaties struinen.
De reis van Baltra naar Puerto Ayora gaat per bus, ferry en dan weer per bus. Het allerlaatste stukje vanaf de pier in Puerto Ayora naar de Beagle gaat per Zodiac (rubber speedboot). Dit is vanwege de regen een natte tocht, maar gelukkig geen voorbode voor wat ons de rest van de week te wachten staat. De overige dagen zijn heet, het kleine beetje regen dat toch nog hier en daar valt geeft heerlijke en welkome verkoeling.
Op de Beagle krijgen we een kleine tweepersoons hut met stapelbedden en een kleine badkamer toebedeeld, precies wat we tijdens onze reis nodig blijken te hebben.
Na de lunch (in de buitenlucht op het achterdek van het schip – het blijft afzien) bezoeken we het Darwin Center waar we een grote hoeveelheid landschildpadden te zien krijgen en waar we informatie krijgen over het broedprogramma van de landschildpadden die op de Galapagos voorkomen en die tot voor kort zelfs met uitsterven bedreigd waren. Helaas heeft men van de 15 soorten er 2 niet kunnen redden. Verder is er van 1 soort nog maar 1 exemplaar over: Lonesome George. Men heeft wereldwijd uitgebreide zoekacties op touw gezet om een vrouwtje van George’s soort te vinden, tot nu toe tevergeefs. Als er geen vrouwtje voor Lonesome George gevonden wordt, is zijn soort gedoemd uit te sterven.
Vanuit het Darwin centrum lopen we terug naar Puerto Ayora en worden we weer met de Zodiac aan boord gezet om te genieten van het avondeten. Hierna komen er nog 5 lastminute passagiers aan boord en nadat die ook geïnstalleerd zijn varen we ‘s nachts naar het eiland Floreana.
Het is een slingerende overtocht van Santa Cruz naar Floreana waar de meeste passagiers nog niet helemaal aan gewend zijn. De meeste slapen slecht, een enkeling wordt zelfs zeeziek. Herman voelt zich als één van de weinige als een vis in het water en slaapt alsof hij weer terug is op ms ‘Maasborg’, het schip waar zijn maritieme carriëre ooit begonnen is.
8 FEBRUARI - FLOREANA
Floreana is een eiland met een nogal bizarre geschiedenis. In de jaren 30 van de vorige eeuw vestigde zich er een Duits stel, al snel gevolgd door een ander Duits stel en een Zwitserse barones met haar 3 minnaars. Nadat iedereen zich gevestigd had volgden er al snel wat duistere verwikkelingen en onopgehelderde vermissingen van deze nieuwe kolonisten. Tenslotte bleef alleen de Duitse Margaret met haar op het eiland geboren zoon en dochter Floreana over. Wat er met de vermiste mensen gebeurd is is onbekend. Margaret kan het in ieder geval niet meer vertellen aangezien zij in 2000 overleden is. Margaret’s dochter Floreana leeft nog wel. Enkele bewoners hebben hun herinneringen aan de mysterieuze gebeurtenissen te boek gesteld. Als we alles zo aanhoren van gids Lourdes, vinden we dat het genoeg vormt voor het maken van een thriller. We zijn benieuwd hoe lang Hollywood nog op zich laat wachten.
We beklimmen het eiland per truck en worden op een berg afgezet waar we onder de lage bomen onwaarschijnlijk grote reuze landschilpadden zien. Deze dieren kunnen wel 200 jaar worden, wat te begrijpen is als je ziet hoe rustig ze leven. Zelfs gapen doen ze langzaam. Inspirerend om te zien als je aan onze hectische westerse levens denkt waarbij we voortdurend overvoerd worden met prikkels en druk zijn met zogenaamd belangrijke dingen.
Verder zien we bij het snorkelen prachtige vissen, waarvan we terug aan boord de naam opzoeken in de aanwezige boekjes. Tijdens de middagwandeling zien we penguins, bruine pelikanen, (vanaf het strand) in het heldere water zeeroggen en zeeschildpadden, in het brakke water landinwaarts roze flamingo’s en op de rotsen aan zee de kleurrijke Sally Lightfoot crabs. Blue footed boobies duiken als een pijl het water in om te vissen.
Terwijl we wandelen vliegt er een lief geel vogeltje met ons mee dat als een kolibrie vlak voor de cameralens blijft hangen. Het is een Galapagos Flycatcher (alle namen gaan in het Engels, voor de zekerheid vertalen we ze maar niet) en men zegt dat als je heel stil blijft staan hij op je kan gaan zitten. Het gebeurt Véronique bijna, waar ze erg blij van wordt.
Elke avond krijgen we het programma van de volgende dag te horen en wordt ons verteld of we een dry of een wet landing hebben en of we hiking shoes moeten dragen ivm het terrein. Bij een ‘dry landing’ word je met de Zodiac bij een piertje afgezet. Een ‘wet landing’ betekent meestal dat je vlak voor het strand uit de rubberboot in zee stapt. Als de zee ruig is en je pech hebt en door een golf omver wordt gezwiept, kan je landing behoorlijk wet zijn! Dit overkomt een man uit onze groep, zijn camara met zoomlens is aan gort.
9 FEBRUARI - ESPAÑOLA
Die nacht verkassen we naar Española eiland, waar we ’s morgens om kwart voor zeven met de Zodiac op Punta Suarez worden afgezet om een mooie wandeling te maken. Kwart voor 7 blijkt al rijkelijk laat, om 8 uur is het in de zon al onprettig heet. En veel van de vulkanische eilanden hebben lage of geen begroeiing, dus geen schaduw.
Op Española struikelen we bijna over de zeeleeuwen en zeeleguanen. Ze blijven liggen waar ze liggen en je moet oppassen dat je een zeeleeuw niet voor een rots aanziet. Ook de leguanen zitten als roerloze draakjes op het pad. Het zijn fascinerende dieren om te zien. Met hun prehistorische uiterlijk lijken ze zo uit het Dinosaurus tijdperk gestapt.
Zeeleeuwen, zeeleguanan, blue footed boobies (= blauwvoetige Jan van Genten) e.a. vogels lopen en zitten hier door elkaar alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En ze zijn niet bang voor ons.
Bovenop de rotsen uitkijkend over de zee zit in een kolonie blue footed boobies een moeder langs het pad op haar nest. We hebben het geluk dat ze haar kleintje even onder zich vandaan laat komen om het te voeren – haar bek behoedzaam over het snaveltje van haar jong. Helaas zien we ook een kleintje dat door z’n broertje of zusje uit het nest geduwd is (bij deze vogels schijnt het oudste jong de jongste uit het nest te duwen) en ondanks onze pogingen het kleintje weer terug in het nest te krijgen vrezen we dat dit kale en hulpeloze diertje het niet zal gaan redden.
Ineens staan er vlak vóór ons op het smalle pad twee blue footed boobies, wat hun beroemde paringsdans op te voeren. Ze tillen hun grote blauwe voeten hierbij op en maken er grote stappen mee, een geinig gezicht. Achter ons wordt gepiept: een derde Booby wil ook meedoen, maar kan er niet langs, of we even aan de kant willen gaan. Zo staan 12 grote Homo Sapiens vertederd te kijken naar het ongegeneerde spel van de Boobies, nummer drie wordt alsnog weggejaagd, ze is niet welkom. Het woord ‘boobie’ komt trouwens van het Spaanse ‘bobo’ wat clown betekent, maar er worden T-shirts verkocht met de opdruk ‘I love boobies’ op de borst.
Tenslotte zien we opnieuw een wrede speling van de natuur: een jonge albatros die niet samen met de rest van de kolonie bij gunstige wind is uitgevlogen zit stil in de bosjes en zal het waarschijnlijk in zijn eentje niet meer redden.
’s Middags snorkelen we vanaf een tropisch wit strand (bestaande uit de uitwerpselen van vissen) waar we tussen een kolonie zeeleeuwen een plekje voor onszelf moeten bemachtigen.
Wordt vervolgd!
We hebben een schitterende tocht achter de rug langs de zuid oostelijke Galapagos eilanden, met een vol programma en vroege wake-up calls. Varen van eiland naar eiland, aan land gaan om de prachtige flora en fauna van zeer dichtbij te ervaren en snorkelen in helder water vormden de afgelopen dikke week ons dagprogramma.
Onze gids Lourdes beloofde ons elke dag een highlight. Deze belofte werd overtroffen, we hadden een paar highlights per dag. Omdat het programma vol en de indrukken sterk waren, wisten we soms ‘s avonds al niet meer wat we ’s ochtends gedaan hadden. We lieten ons meevoeren met de stroom der gebuertenissen en maakten aantekeningen tijdens het avondeten (heerlijk klaargemaakt door een vrolijke kok met een dikke buik).
Het allerbijzonderste van deze plek op aarde is misschien wel dat je de dieren van zo dichtbij kunt zien zonder dat ze weglopen of wegvliegen. Dit is hún gebied, wij zijn er te gast en ze trekken zich niets van ons aan zolang wij ze met respect behandelen.
Hieronder en in ons volgende blogverhaal volgt een uitgebreid verslag van de cruise.
7 FEBRUARI – SANTA CRUZ
Ons bezoek aan de Galapagos eilanden begint bij aankomst op het eiland Baltra waar zich één van de weinige vliegvelden bevindt die de eilanden rijk zijn. Hier worden we door Lourdes opgewacht. Nadat iedereen verzameld is, we zijn met 7 personen waarvan er al 2 aan boord blijken te zijn, gaan we op weg naar Puerto Ayora, de haven van het aangrenzende eiland Santa Cruz waar onze boot, het zeiljacht Beagle, ten anker ligt. Onderweg vertelt ze ons de regels van het nationale park: op de paden en bij de gids blijven, minstens 2 meter afstand tot de dieren bewaren (wat in de praktijk niet altijd lukt als je bijv. aan land gaat en er tientallen zeeleeuwen op het strand liggen of als er blue footed boobies langs het pad op hun nest zitten of op het pad een paringsdans uitvoeren!), geen voedsel mee aan land nemen etc. Het komt wat streng over, maar blijkbaar is dat nodig. In praktijk blijkt het allemaal best relaxed te verlopen, misschien ook omdat Lourdes ziet dat we niet als dragonders dwars door de vegetatie of populaties struinen.
De reis van Baltra naar Puerto Ayora gaat per bus, ferry en dan weer per bus. Het allerlaatste stukje vanaf de pier in Puerto Ayora naar de Beagle gaat per Zodiac (rubber speedboot). Dit is vanwege de regen een natte tocht, maar gelukkig geen voorbode voor wat ons de rest van de week te wachten staat. De overige dagen zijn heet, het kleine beetje regen dat toch nog hier en daar valt geeft heerlijke en welkome verkoeling.
Op de Beagle krijgen we een kleine tweepersoons hut met stapelbedden en een kleine badkamer toebedeeld, precies wat we tijdens onze reis nodig blijken te hebben.
Na de lunch (in de buitenlucht op het achterdek van het schip – het blijft afzien) bezoeken we het Darwin Center waar we een grote hoeveelheid landschildpadden te zien krijgen en waar we informatie krijgen over het broedprogramma van de landschildpadden die op de Galapagos voorkomen en die tot voor kort zelfs met uitsterven bedreigd waren. Helaas heeft men van de 15 soorten er 2 niet kunnen redden. Verder is er van 1 soort nog maar 1 exemplaar over: Lonesome George. Men heeft wereldwijd uitgebreide zoekacties op touw gezet om een vrouwtje van George’s soort te vinden, tot nu toe tevergeefs. Als er geen vrouwtje voor Lonesome George gevonden wordt, is zijn soort gedoemd uit te sterven.
Vanuit het Darwin centrum lopen we terug naar Puerto Ayora en worden we weer met de Zodiac aan boord gezet om te genieten van het avondeten. Hierna komen er nog 5 lastminute passagiers aan boord en nadat die ook geïnstalleerd zijn varen we ‘s nachts naar het eiland Floreana.
Het is een slingerende overtocht van Santa Cruz naar Floreana waar de meeste passagiers nog niet helemaal aan gewend zijn. De meeste slapen slecht, een enkeling wordt zelfs zeeziek. Herman voelt zich als één van de weinige als een vis in het water en slaapt alsof hij weer terug is op ms ‘Maasborg’, het schip waar zijn maritieme carriëre ooit begonnen is.
8 FEBRUARI - FLOREANA
Floreana is een eiland met een nogal bizarre geschiedenis. In de jaren 30 van de vorige eeuw vestigde zich er een Duits stel, al snel gevolgd door een ander Duits stel en een Zwitserse barones met haar 3 minnaars. Nadat iedereen zich gevestigd had volgden er al snel wat duistere verwikkelingen en onopgehelderde vermissingen van deze nieuwe kolonisten. Tenslotte bleef alleen de Duitse Margaret met haar op het eiland geboren zoon en dochter Floreana over. Wat er met de vermiste mensen gebeurd is is onbekend. Margaret kan het in ieder geval niet meer vertellen aangezien zij in 2000 overleden is. Margaret’s dochter Floreana leeft nog wel. Enkele bewoners hebben hun herinneringen aan de mysterieuze gebeurtenissen te boek gesteld. Als we alles zo aanhoren van gids Lourdes, vinden we dat het genoeg vormt voor het maken van een thriller. We zijn benieuwd hoe lang Hollywood nog op zich laat wachten.
We beklimmen het eiland per truck en worden op een berg afgezet waar we onder de lage bomen onwaarschijnlijk grote reuze landschilpadden zien. Deze dieren kunnen wel 200 jaar worden, wat te begrijpen is als je ziet hoe rustig ze leven. Zelfs gapen doen ze langzaam. Inspirerend om te zien als je aan onze hectische westerse levens denkt waarbij we voortdurend overvoerd worden met prikkels en druk zijn met zogenaamd belangrijke dingen.
Verder zien we bij het snorkelen prachtige vissen, waarvan we terug aan boord de naam opzoeken in de aanwezige boekjes. Tijdens de middagwandeling zien we penguins, bruine pelikanen, (vanaf het strand) in het heldere water zeeroggen en zeeschildpadden, in het brakke water landinwaarts roze flamingo’s en op de rotsen aan zee de kleurrijke Sally Lightfoot crabs. Blue footed boobies duiken als een pijl het water in om te vissen.
Terwijl we wandelen vliegt er een lief geel vogeltje met ons mee dat als een kolibrie vlak voor de cameralens blijft hangen. Het is een Galapagos Flycatcher (alle namen gaan in het Engels, voor de zekerheid vertalen we ze maar niet) en men zegt dat als je heel stil blijft staan hij op je kan gaan zitten. Het gebeurt Véronique bijna, waar ze erg blij van wordt.
Elke avond krijgen we het programma van de volgende dag te horen en wordt ons verteld of we een dry of een wet landing hebben en of we hiking shoes moeten dragen ivm het terrein. Bij een ‘dry landing’ word je met de Zodiac bij een piertje afgezet. Een ‘wet landing’ betekent meestal dat je vlak voor het strand uit de rubberboot in zee stapt. Als de zee ruig is en je pech hebt en door een golf omver wordt gezwiept, kan je landing behoorlijk wet zijn! Dit overkomt een man uit onze groep, zijn camara met zoomlens is aan gort.
9 FEBRUARI - ESPAÑOLA
Die nacht verkassen we naar Española eiland, waar we ’s morgens om kwart voor zeven met de Zodiac op Punta Suarez worden afgezet om een mooie wandeling te maken. Kwart voor 7 blijkt al rijkelijk laat, om 8 uur is het in de zon al onprettig heet. En veel van de vulkanische eilanden hebben lage of geen begroeiing, dus geen schaduw.
Op Española struikelen we bijna over de zeeleeuwen en zeeleguanen. Ze blijven liggen waar ze liggen en je moet oppassen dat je een zeeleeuw niet voor een rots aanziet. Ook de leguanen zitten als roerloze draakjes op het pad. Het zijn fascinerende dieren om te zien. Met hun prehistorische uiterlijk lijken ze zo uit het Dinosaurus tijdperk gestapt.
Zeeleeuwen, zeeleguanan, blue footed boobies (= blauwvoetige Jan van Genten) e.a. vogels lopen en zitten hier door elkaar alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En ze zijn niet bang voor ons.
Bovenop de rotsen uitkijkend over de zee zit in een kolonie blue footed boobies een moeder langs het pad op haar nest. We hebben het geluk dat ze haar kleintje even onder zich vandaan laat komen om het te voeren – haar bek behoedzaam over het snaveltje van haar jong. Helaas zien we ook een kleintje dat door z’n broertje of zusje uit het nest geduwd is (bij deze vogels schijnt het oudste jong de jongste uit het nest te duwen) en ondanks onze pogingen het kleintje weer terug in het nest te krijgen vrezen we dat dit kale en hulpeloze diertje het niet zal gaan redden.
Ineens staan er vlak vóór ons op het smalle pad twee blue footed boobies, wat hun beroemde paringsdans op te voeren. Ze tillen hun grote blauwe voeten hierbij op en maken er grote stappen mee, een geinig gezicht. Achter ons wordt gepiept: een derde Booby wil ook meedoen, maar kan er niet langs, of we even aan de kant willen gaan. Zo staan 12 grote Homo Sapiens vertederd te kijken naar het ongegeneerde spel van de Boobies, nummer drie wordt alsnog weggejaagd, ze is niet welkom. Het woord ‘boobie’ komt trouwens van het Spaanse ‘bobo’ wat clown betekent, maar er worden T-shirts verkocht met de opdruk ‘I love boobies’ op de borst.
Tenslotte zien we opnieuw een wrede speling van de natuur: een jonge albatros die niet samen met de rest van de kolonie bij gunstige wind is uitgevlogen zit stil in de bosjes en zal het waarschijnlijk in zijn eentje niet meer redden.
’s Middags snorkelen we vanaf een tropisch wit strand (bestaande uit de uitwerpselen van vissen) waar we tussen een kolonie zeeleeuwen een plekje voor onszelf moeten bemachtigen.
Wordt vervolgd!
-
18 Februari 2012 - 03:52
Rianne:
Zooo ongelooflijk mooi die Galapagos eilanden! -
18 Februari 2012 - 08:08
Eugene:
Ik ben maar eerst de fotos gaan bekijken. Fantastisch, en dan zet je denk ik nog de 'mindere' foto's op de site (grapje). Het is inderdaad de topbestemming die je je zou wensen.
Ikzelf ben al weer terug. Mooie reis gehad maar dat lezen jullie maar an als jullie weer terug zijn.
Aan het eind las ik, wordt vervolgd, ik blijf alert.
En nog een goede staart aan de vakantie, ik lees nog 11 dagen. -
18 Februari 2012 - 11:03
Frederike:
Ademloos. Prachtig.
Wow, wat zou het mooi zijn als ik deze schoonheid (via jullie foto's of nog beter ... ooit in het echt) aan Kae te laten zien op het moment dat ze het begrijpt.
-
19 Februari 2012 - 09:33
Jacqueline:
Ik word hier helemaal warm van als ik die prachtige foto's bij het verhaal zie.
Wat moet het voor jullie heerlijk zijn om zo in de pure natuur te genieten van heel dichtbij.
De highlight zijn niet meer te tellen. Het is dan ook zo fijn om bij thuiskomst ook nog te kunnen lezen hoe jullie de allereerste dag zijn weggegaan.
Houd het vooral vast, al die happenings. -
19 Februari 2012 - 09:52
.............:
Om stil van te worden -
19 Februari 2012 - 10:26
Jessica:
Het klinkt alsof jullie het geweldig naar je zin hebben gehad! Zo bijzondere plek om te zijn. Ik hoop dat jullie de Galapagos ook nog zonder druk programma heerlijk kunnen ervaren vanaf Isabela. Veel plezier nog -
20 Februari 2012 - 09:19
HDB:
Sounds like paradise to me! Is leuk lezen, zo op de maandagochtend ... -
21 Februari 2012 - 09:14
Margreet En Henk:
Wat kun je druk zijn in die rustige natuur, je komt je snorkelpak niet meer uit! En wat een sympathieke beesten allemaal, die niet zoals we gewend zijn snel wegrennen. Al die reptielen zijn daar te sloom voor, maar de vogels toch niet. Die leguanen op de vulkanische as vinden we het meest oerlandschap. Maar dat je ook de Jan van genten, Albatrossen e.a. dicht kunt benaderen, fantastisch. Die paardansende boobies hebben echter wel een hoog Disney-gehalte! Moeilijk voor te stellen zo veel moois en bijzonders elke dag. Floreana heeft nog altijd een brievenbus, zoals in Darwins tijd, waar passerende schepen hun post in doen of uithalen. Die verdwenen mensen zijn waarschijnlijk door piratenschepen meegenomen. De plantengroei is ook heel bijzonder, maar op de vulkaanhellingen natuurlijk heel laag, maar op S. Cristobal wel kleurrijk, een heel bijzondere wereld. En dan zonder mariniersopleiding landingen op vreemde kusten uitvoeren! Ze verwachten daar wel zeer gemotiveerde toeristen. Enerverend allemaal. Geweldig fijn dat jullie dat allemaal meemaken! Veel liefs en tot gauw. -
23 Februari 2012 - 16:02
Danielle:
Jeetje... Sprakeloos... Hoe gaan jullie ooit het "gewone leven" weer oppakken... Net met Floor jullie foto's bekeken. Ze vindt vooral de rode plantjes op de vulkanische grond erg mooi en de blue footed boobies :-). Geniet van al dit moois en bijzonders; dat we er maar zuinig op blijven. Lieve groeten. -
29 Februari 2012 - 13:20
Marleen Van Haeren:
Welkom thuis! Ik heb genoten van jullie reisverslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
