Aan alles komt een eind

Aan alles komt een eind. Ook aan een fantastische sabbatical en aan de mooie droom die Galapagos heet. Want dat is wat het net lijkt nu we weer thuis zijn: een droom waarin de zon schijnt, het landschap prachtig is en het altijd zomer is, letterlijk en figuurlijk. We knipperen nog wat met onze ogen tegen het felle licht van de werkelijkheid. Alhoewel werkelijkheid……. weinig jaren waren zo ‘werkelijk’ als het afgelopen jaar, waarin we prachtige gebieden bereisd hebben en vele bijzondere ontmoetingen hadden, soms met mensen wiens taal we niet eens konden spreken. We hebben ons zelden zo vrij en zo alive gevoeld als op vele momenten in het afgelopen jaar. Het was een zeer werkelijk, waar en bijzonder jaar. Een jaar om te koesteren in ons hart en aan terug te denken als het dagelijks leven in Nederland misschien weer eens te vol wordt met al of niet zelf opgelegde verplichtingen, met teveel steen en beton om ons heen, teveel hoofd en te weinig lichaam. Een jaar ook met goede voornemens: meditatie, wandelen, meer gemak in aspecten van het leven die simpeler kunnen.
Sinds 1 maart zijn we weer aan het werk. Véronique werd door haar collega’s in het Centraal Museum liefdevol welkom geheten met slingers en bloemen. Dat voelde als een warm bad, want ze vond het best spannend om weer aan de slag te gaan.
Herman werkt weer bij Heerema in Leiden en zat in de eerste week ook al in Hamburg voor een andere klus.
De laatste dag van onze sabbatical zijn we lekker naar Amelisweerd gegaan, omdat we het in de natuur zijn er graag in willen houden. Helaas wordt dit bos bij Utrecht na 30 jaar nu opnieuw bedreigd door een uitbreiding van de snelweg die erlangs en doorheen loopt. Dat is Nederland: het gaat bijna aan zijn eigen succes ten onder. Het is zo fijn om hier in vrede en welvaart te kunnen leven, dat de bevolking blijft toenemen. Met als gevolg een toenemende uitbreiding van wegen en steden. Hoe ver kan dit gaan?

Voor de liefhebbers volgt hieronder zoals beloofd het laatste deel van de Galapagos ervaring. Misschien plaatsen we ook nog een allerlaatste verhaaltje over het feest van ‘El Niño’ waar we op het vasteland van Ecuador in belandden vlak voordat we naar de Galapagos eilanden vertrokken. Op dat moment hadden we geen tijd om het te plaatsen.

We hopen dat jullie ervan zullen genieten en we willen iedereen ongelooflijk bedanken voor het lezen van onze verhalen en voor alle hartverwarmende reacties op de blog, live en in stilte:). Reizen doe je niet alleen, dat is duidelijk en dat is fijn.

GALAPAGOS DEEL 2

VRIJDAG 10 FEBRUARI – SAN CRISTOBAL ISLAND EN KICKER ROCK
Om kwart voor 8 zet de Zodiac ons aan land op San Cristobal Island (genoemd naar Christoffel, de beschermheilige van reizigers). We klimmen naar een hoog punt (Punta Pitt) en genieten van één van de mooiste uitzichten van deze tocht. We zien een prachtige baai waarin ‘ons’ schip ten anker ligt en een strand dat doet denken aan de film ‘The Piano’ (die trouwens in Nieuw-Zeeland is opgenomen). We lopen en zitten op roodbruine steen die heel gemakkelijk erodeert en zo in je handen verbrokkelt. Hierop groeien rode lage planten met vlezige ‘bladeren’ die onze gids ‘carpet weed’ noemt (zie foto bij het vorige verhaal) en broccoli-achtige bomen die Scalesea heten (te ver weg om goed te kunnen fotograferen).
Na een ‘wet departure’ met de Zodiac vaart de Beagle langs prachtige puntrotsen midden op zee: Kicker Rock.
’s Middags snorkelen we bij de zuidzijde van San Cristobal. Zonnestralen dringen diep door in de zee, een prachtig gezicht terwijl je met je hoofd in het heldere water ligt en alleen je eigen ademhaling in je snorkel hoort. We snorkelen hand in hand om elkaar niet kwijt te raken en om de mooie dingen die we zien te kunnen delen. Twee kneepjes = ik zie iets moois/bijzonders (plus ernaar wijzen), één kneepje terug = ik zie het ook!
Legergroene camouflage vissen liggen heel stil op de rotsen op de bodem van de zee. We zien er wel 14 tijdens deze snorkeltour. Dat is dus voor het zien van alleen deze bezienswaardige vissen al 14 x 2 + 14 keer knijpen - we knijpen wat af onder water! Toch is de eerste keer dat je en dier ziet het heftigst. Na 10 keer knijp je toch al iets minder hard.
Pijlstaartroggen zweven rustig over de bodem van de oceaan of graven zich met enkele snelle bewegingen van hun ‘vleugels’ in in het zand en zijn dan meteen onzichtbaar voor hun prooi.
We zien een hele grote ronde schelp op de bodem liggen. Even later houdt een vrouw uit de groep hem ineens voor ons gezicht. Ze heeft hem even opgedoken en van de bodem gepakt: er woont een krab in. Ze legt ‘m gauw weer terug.
Zeehonden zwemmen vlakbij en onder ons door. Later vertelt iemand dat dit het agressieve a-mannetje is waar je toch maar beter bij uit de buurt kunt blijven.
Gids Lourdes maakt met haar onderwatercameraatje een 8 seconden filmpje van een zeeschildpad die voor haar uitzwemt (we weten niet of het lukt om dit op de blog te plaatsen).
Laat in de middag gaan we weer aan land op een andere plek van San Cristobal, waar in een natuurlijk zwembadje van 5 x 5 meter (ontstaan doordat de zee zich heeft teruggetrokken) wel 10 baby zeeleeuwtjes met elkaar aan het spelen zijn. Op het zand tussen de struiken een wollig bruin babytje van een dag oud, zeer aanlokkelijk om te aaien, maar ten strengste verboden, omdat de moeder het dan niet meer aan de geur zal herkennen, wat het einde van het jonkie betekent.
Het lijkt wel of we in een crèche zijn beland: overal wollige zeeleeuw kleintjes. En geen enkele schrikt van ons. Ook de blue footed boobies kun je van vlakbij fotograferen zonder dat ze wegvliegen. Kleine zwarte zeeleguanen zitten onverstoorbaar op de rotsen, grote zwarte fregatvogels vliegen over. Erg indrukwekkend al dit zeeleven zo door en naast elkaar waar wij zomaar doorheen kunnen wandelen. Net een levend museum.
Als de Zodiac ons ophaalt is het piertje ondergelopen. Het wordt nu met veel lawaai bewaakt door een hele grote zeeleeuw, de ‘coastguard’ van de groep, die niet van plan is ons erlangs te laten. Lourdes rent een paar keer hard voor hem weg. Dan leiden de mannen van de Zodiac hem af zodat wij één voor één snel door het water naar de boot kunnen rennen. Verhalen van met één beet van een volwassen zeeleeuw doorgebeten kuitspieren illustreren het gevaar waaraan we zojuist ontsnapt zijn. Een schitterende zonsondergang sluit deze dag waardig af.

ZATERDAG 11 FEBRUARI – SANTA FE ISLAND EN PLAZAS ISLAND
Na de wet landing op Santa Fe Island lopen we weer tussen de zeeleeuwen door het strand op, waar een Galapagos havik ons verwelkomt. Hier groeien langs de kust cactussen zo groot als bomen en er leven gele landleguanen die alleen op dit eiland voorkomen. Weer een variatie op deze prachtige draakjes.
De tocht is mooi maar gelukkig niet lang, zelfs Lourdes die op deze eilanden geboren en getogen is heeft het om 8 uur ’s ochtends al erg heet.
Voordat we in de Zodiac stappen moeten we steeds onze schoenen goed schoonmaken in zee. We mogen absoluut geen aarde/zand mee aan boord nemen om te voorkomen dat evt. bacteriën of virussen zich van het ene naar het andere eiland verplaatsen. Ook wanneer we van de Zodiac weer terug op de Beagle stappen moeten we onze schoenen schoon spuiten en aan dek laten staan.
Met een snorkeltocht koelen we weer heerlijk af. Het water is prachtig turqoise als in een zwembad.
Toch dragen we tegen de kou (we liggen soms meer dan een uur in het water), verbranding (ook als we snorkelen smeren we onze kuiten met sunblock in en Herman’s kuiten lichten al dagen felrood op) en evt. scherpe dingen onder water, een wetsuit, die we aan boord huren voor 30 dollar per week. Je blijft er ook nog beter door drijven!
Op een landtong van Plazas Island bezoeken we een plek die het hospitaal voor gewonde zeehondenmannetjes wordt genoemd. Hier kunnen ze herstellen. Ze schijnen hier niet te vechten omdat er geen vrouwtjes zijn.
De vijf last minute medepassagiers hebben maar voor vijf dagen geboekt en gaan daarom vandaag van boord. We blijven met een kleine groep van zeven man over. Verspreid over het schip lijkt het soms alsof je bijna alleen aan boord bent!

ZONDAG 12 FEBRUARI –NORTH SEYMOUR ISLAND EN BARTOLOME ISLAND
Vroeg uit de veren om te zorgen dat ons groepje als eerste aan land gaat op North Seymour, waar we afgelopen nacht ook voor anker hebben gelegen. In dezelfde baai als de Beagle ligt namelijk ook de National Geographic cruise boot. Een sjiek schip waarop 8 dagen Galapagos een slordige 6000 dollar schijnt te kosten, met 100 man aan boord! Deze golf bezoekers willen we graag voor blijven.
Toch hebben ze het hier goed geregeld. We zien zelden meer dan 2 of 3 andere schepen terwijl er hier toch zeker een stuk of 80 met toeristen rondvaren. Ook aan land komen we slechts een enkele keer een andere groep tegen.
Op North Seymour woont een grote kolonie fregatvogels (frigate birds). Misschien ken je de plaatjes wel van een mannetje met een hele grote rode keelbal. Met deze opgeblazen zak kunnen de mannetjes moeilijk vliegen. Ze zitten op een nest en lokken een vrouwtje uit de lucht. Als het raak is zoeken ze een mooie tak en brengen die aan het vrouwtje. It better be good, want als het vrouwtje de tak niks vindt is ze weg (althans volgens onze gids). Dit had Véronique goed in haar oren geknoopt toen ze Herman een indrukwekkend grote tak bracht. Hij was erg onder de indruk, waarop de rest van de groep dacht dat ze ons maar beter op het eiland konden achterlaten.
We zien op dit eiland ook de zeer zeldzame lava meeuw met zwarte kop. Er zijn er nog maar 100 van.
Bij de eerste snorkeltocht deze dag worden we zodra we in het water springen verrast door een haai. Een ‘white tip shark’, onschuldig als je hem met rust laat. We zien meerdere keren een haai, maar hoeveel het er precies zijn is niet duidelijk. Het moeten er in ieder geval meer dan 1 zijn, omdat we er op een gegeven moment twee tegelijk zien.
Het regent tijdens en na de middagsnorkeltocht – iedereen zit te rillen in de boot. Het is wel bijzonder om met je hoofd in het water te liggen en eigenlijk niets van de regen te merken, behalve dat je als je naar boven kijkt allemaal druppels in het water ziet vallen. Snorkelen is net vliegen boven de zeebodem. Deze keer ‘vliegen’ we over tientallen zeesterren in de prachtigste kleuren: zwart met rode stippen en oranje met een mooie z/w tekening erop. Hoe kan het zo gemaakt zijn?!:-)
Deze laatste dagen van de boottocht liggen we soms maar met z’n vieren in het water te turen, vergezeld door een bemanningslid van de Beagle, die zich als een vis in het water beweegt en de rotsspleten afzoekt naar interessant onderwaterleven. Zo komt hij eens boven met een bolle vis met stekels en heel kleine vinnetjes. Het arme dier beweegt ze zo hard dat het lijkt of hij over de golven weg wil vliegen.
Aan het einde van de middag aan land op Bartolome Island. We beklimmen de vulkaan om het prachtigste prehistorische landschap te aanschouwen. Door de regen is het mistig wat het nog spannender maakt. Véronique moet soms ook denken aan landschappen uit de stripboeken van prins Valiant. Die spelen zich af op mistroostige eilanden in de omgeving van Schotland.
Lourdes vertelt dat op Bartolome eiland een film met Russell Crowe is opgenomen die ‘Master and commander’ heet. We kennen hem niet, jullie wel?
Alle eilanden zijn verschillend en allemaal zijn ze prachtig, maar Bartolome vinden we een hoogtepunt.

MAANDAG 13 FEBRUARI – SOMBRERO CHINO ISLAND EN SANTA CRUZ ISLAND
Sombrero Chino, een eiland dat op een Chinese hoed lijkt, schenkt ons weer een wandeling met zeeleeuwen, Sally Lightfoot crabs, zeeleguanen en een Galapagos havik. Plus een volledig skelet van een zeeleeuw (sealion) aan de hand waarvan we van alles leren over de anatomie en de leefwijze van dit dier èn over het verschil met de zeehond (seal).
De Chinese hoed biedt ons ook één van de prachtigste snorkeltochten. Een white tip shark, Galapagos pinguïns die ontzettend snel onder water kunnen zwemmen, een zeeleguaan die onder water zit te grazen van het zeewier op een rots (grappig gezicht!) en eentje die aandoenlijk met het koppie boven water tegen de stroom in probeert te zwemmen.

Op Santa Cruz eiland, waar we 7 dagen geleden ook begonnen, wandelen we door het gebied dat bekend staat om zijn ‘draken’. Twee mannetjes van deze grote landleguanen treffen we zelfs midden op het pad in de beginfase van hun gevecht om leiderschap over een gebied. Zo’n gevecht kan uren duren, waarbij een deel van de tijd stilgezeten en om elkaar heen gedraaid wordt.

DINSDAG 14 FEBRUARI – TURTLE COVE EN VERTREK
Nog één keertje om half 6 ’s ochtends een klop op de deur van onze hut en de stem van Lourdes: “Buenos dias!” Met de Zodiac varen we langzaam door een mangrove gebied. De opkomende zon schijnt goud op de groene bomenrand. Wanneer de buitenboordmotor uitgaat, is ochtendzang van vogels is het enige dat we horen. De witte en rode mangrovebomen laten hun takken naar beneden groeien, de zee in. De donkere onderrand van de bomen is over een strook van 1,5 meter hoogte niet begroeid. Hier komt de zee steeds omhoog met het getij. Dit is Turtle Cove. Het water is heel stil, ondiep en redelijk helder. Een ideale kraamkamer voor haaien en een plek voor zeeschildpadden om te herstellen van hun lange reizen. Met elkaar turen we vanuit het bootje naar het stille water en spotten de ene na de andere schildpad en white tip shark. Babyhaaien zijn net miniatuur haaien, alles is al in proportie.
En dan is het tijd voor afscheid. Lourdes valt in voor een collega en gaat direct door naar een ander schip. We zwaaien haar uit, ze heeft precies 300 meter in de Zodiac om de switch van de ene naar de andere groep te maken. Onze groep wordt aan land gezet en gaat langzaam uiteen. Sommigen vliegen direct naar huis – cold turkey. Wij gaan nog een week naar het grootste Galapagos eiland Isabela.

ISABELA
Met een speedboot waar 30 man in kan sjezen we erheen. De kapitein heeft duidelijk ambities. Er hangen flinke buitenboordmotoren aan de boot, bij vertrek deelt een kameraad van hem toffees uit aan de passagiers en zelf klimt hij onderweg bij een snelheid van 50 km/u een paar keer stoer langs de buitenkant van de boot op en neer om indruk te maken op zijn vrouw en dochters die ook meevaren. Bij vertrek klinkt er muziek uit de boxen, die vervolgens overstemd wordt door het lawaai van de buitenboordmotoren.

Ons ‘huisje’ Chez Manani is fantastisch. We huren de begane grond, op de eerste etage woont eigenaresse Manani, die samen met haar man die architect is dit houten huis heeft ontworpen. We voelen ons er echt thuis. Om de hoek ligt de haven (lees: aanlegsteiger).
Isabela is één van de 4 bewoonde eilanden van de Galapagos. Van de 2500 bewoners wonen de meeste aan de kust in Puerto Villamil. Verharde wegen kent dit gemoedelijke plaatsje niet, veel verkeer ook niet (zie foto van Herman op kruispunt in het centrum). We lopen in de zwoele avondlucht heerlijk over aangestampte zandwegen. Soms fietsen we op mountainbikes, maar Herman’s fiets krijgt drie keer een lekke band. Er is zelfs een ‘tailler de bicicletas’ (inderdaad: ‘bicycle repair man!’). Bij een huisje onder een boom hebben hij en zijn vrouw hun werkplaats. Banden worden zeer routineus op het zicht geplakt. Na de tweede keer krijgen we korting als we weer komen:). Iedereen fietst hier. Of heeft een pick-up truck waarmee hij mensen e.a. vrachtjes van en naar de haven (lees: aanlegsteiger) rijdt.
Een ‘body culture’ kent Isabela gelukkig (nog) niet. Geen sexy bikini’s op het strand. Sterker nog, we zwemmen in zee en delen het strand alleen met de leguanen.
En dan is er tot ons plezier 4 dagen lang feest op het strand vanwege carnaval! Er is een heuse verkiezing van de Carnavalskoningin. De koningin van Guayaquil (vasteland van Ecuador) is ingevlogen om te jureren. Vijf leuke meiden, waarvan er maar twee van het eiland zelf afkomstig zijn, tonen zichzelf en hun promotiepraatje op een houten met bananenbladeren versierd podium aan zee. Salsa, bachata en merenguemuziek nodigen uit om te dansen. Véronique wordt de dansvloer opgesleurd door een lokale danskoning. Hele families genieten gezamenlijk van het feest. Het rijtje restaurants dat het dorp kent heeft tentjes op het strand gezet van waaruit gebraden kip, bier en frisdrank worden verkocht. Dit feest is voor iedereen, families, honden…..alles en iedereen loopt gezellig door elkaar.

Na enkele dagen bijkomen, maken we nog wat excursies naar nabijgelegen eilanden (Las Tintoreras) met ruige vulkanische bodem waar honderden kleine zwarte zeeleguanen kuilen graven voor hun eieren en naar één van de grootste werkende vulkanen ter wereld (Sierra Negra). Beide met gids.
Zelf verkennen we op de fiets een route langs de kust met strandjes, lagunes, brakke watertjes met mangrovebossen, een lavatunnel, een aantal jonge reuzenschildpadden die hier uitgezet zijn en tenslotte de ‘Muro das lacrimas’. In de welkome regen (het is bloedheet) aanschouwen we deze tranenmuur, die in 1946 door gevangenen gebouwd is. De muur straalt inderdaad intens verdriet en lijden uit. Later vertelt onze gastvrouw over de opstanden van de afgeranselde gevangenen en de verkrachtingen in het dorp. Het is niet altijd zonnig geweest op deze eilanden. Op het eiland San Cristobal woonde een man die zich in zijn eigen koninkrijkje waande, daarom zijn eigen munteenheid instelde en zijn medewerkers als slaven voor zich liet werken in de zeewierteelt. Tot zij zich op een dag tegen hem keerden en hem vermoordden. Met de sinistere verhalen van Floreana (zie ons vorige verhaal) beseffen we dat het leven in een kleine gemeenschap op een afgelegen eiland ook heel erg beklemmend kan zijn.

TENSLOTTE
Om positief te eindigen: op de laatste ochtend ontwaken we vóór zonsopgang. Al onze zintuigen staan wijd open. Achter ons is de zee, onder ons de vulkanische aarde, om ons heen onmetelijk veel ruimte en lucht en weldra het vuur van de zon. Een magisch moment dat tegelijkertijd intens gelukkig stemt en ook verdrietig, omdat we het gaan verlaten.

TIPS
Voor degene die de Galapagos eilanden willen bezoeken is ons advies: boek een cruise. Je ziet dan de mooiste plekken op een flink aantal eilanden en komt op prachtige snorkellocaties. Heb je nog tijd en geld over dan is het op Isabela relaxed vertoeven. Santa Cruz is ‘drukker’ (nou ja, vergeleken bij het rustige Isabela) en meer toeristisch, maar ook leuk als je hiervan houdt.
Wij boekten via ‘Julio Verne’ (www.julioverne-travel.com), een Nederlands/Ecuadoriaans reisbureautje in Ecuador, waar we zeer tevreden over zijn. Je kunt ook op goed geluk gaan en op Santa Cruz een boekingskantoortje binnenstappen om te kijken welke last minutes ze hebben. Dit is waarschijnlijk een stuk goedkoper maar ook risicovoller.

VEEL GELUK!!