Divine Madman en festivals

DIVINE MADMAN
Vandaag staat in het teken van ‘Divine Madman’, de ‘Heilige Dwaas’. Het is de dag na het festival in Thimphu en Divine Madman is een groot lama die leefde van 1455 tot 1529. Zijn echte naam is Drukpa Kunley. Hij was een lama die graag en veel dronk en en achter de vrouwen aanzat. Hij reisde door Tibet en Bhutan en gaf teachings. Deze teachings stonden bol van zang, humor en extravagant gedrag. Zijn teken is de fallus (oftewel penis). Dit teken zie je ter bescherming op veel huizen geschilderd. Ook kan je vaak bij soevenierwinkels falussen kopen die op een dildo lijken. Ze zijn echter wel bedoeld als een serieus religieus object.

Divine Madman is een zeer populaire lama in geheel Bhutan, maar de streek waar hij het meest vereerd wordt ligt in de buurt van Punakha. Om daar te komen moet je vanuit Thimphu eerst weer een pas over: de Dochu la. Deze pas is maar liefts 3140 mtr hoog en op de top staan 108 stupa’s. Deze stupa’s zijn geplaatst ter herrinering aan de doden gevallen bij een militaire actie in het zuiden van Bhutan.
Op de pas staat ook een mooie, moderne tempel, waar een gezellige monnik aanwezig was, die graag over zijn tempel vertelde. Omdat hij over reïncarnatie had gesprokene, zei Véronique bij het afscheid: “See you in my next life”. Waarop de goedlachse monnik antwoordde: “‘Most welcome, I will always be here.” Over toewijding gesproken.

Na een lunch in een restaurant op de pas en een bezoek aan de botanische tuin aan de andere kant van de Dochu la, kwamen we nu toch echt in het land van Divine Madman aan. Bij een dorpje stopten we en wandelden tussen rijstvelden naar een heuvel. Het was ondertussen namiddag en door een laagstaande zon en een straf windje was de teperatuur erg aangenaam. Ondertussen werd de rijst op de velden met de sikkel geoost, zwaar werk.

De heuvel waar wij naartoe liepen zag eruit als een vrouwenborst, een prachtige plek om een tempel op te bouwen voor een lama met de reputatie van Divine Madman.
De tempel was simpel, misschien ook wel in de geest van Divine Madman. Er was een lama die ons zegende. Buiten waren kleine monnikjes aan het voetballen.

Die nacht sliepen we in een Bhutanese vinexwijk, een compleet nieuw stadje met huizen in Bhutamese stijl. De meeste huizen waren klaar, sommige stonden nog in de bamboe steigers en aan andere moest nog begonnen worden. De wegen waren nog niet af en op zoek naar ons hotel, slalomden we rond bouwafval en andere obstructies door . In het hotel aten we de heerlijkste maaltijd tot nu toe.

PUNAKHA
Nabij Punakha staat een grote dzong, een hele grote en hele mooie dzong. Dzongs werden oorspronkelijk gebouwd als burcht en kregen later de gecombineerde functie van klooster en regeringsgebouw.Toen wij in de Punakha dzong waren werd er alles aan gedaan om hem nog mooier te maken, omdat in de tempel van deze dzong op 13 oktober de koning van Bhutan in het huwelijk zal treden. De dzong ligt op een plek waar twee rivieren samenkomen. De ene rivier bevat donker water, de andere licht. Men gelooft dat dit een mannelijke en een vrouwelijke rivier zijn die hier samenvloeien. Een mooie plek om te trouwen.
Voor de gelegenheid was Véronique in stijl gekleed, ze droeg haar kira. Door de aankomende feestelijkheden was er een strenge beveiliging. Eerst bij de brug, waar vrouwen uit respect niet gecontroleerd werden en daarna bij de ingang van de dzong. Hier ontstond een probleem. Véronique was dan wel gekleed in Bhutanese traditionele kleding, maar oh schande, had geen sjerp om en mocht daarom niet verder. Terwijl allerlei toeristen in shabby broeken en outdoorkleding door mochten lopen, ging onze gids naarstig op zoek naar een sjerp. Gelukkig mocht hij er eentje lenen van een Bhutanese vrouw buiten de poort en konden wij genieten van al het moois in de dzong.

HET FESTIVAL VAN GANTEY
Gantey kijkt uit over de Phobjikha-vallei die bekend is om de black necked kraanvogels die er overwinteren. Vanuit Punacka was het zo’n 3 uur hobbelen over de Bhutan highway die door hoge bergen en langs steile raveinen kronkelt. Natuurlijk passeerden we ook weer een hoge pas van +/- 3340 mtr. De highway is eerder een eenbaansweg dan een tweebaansweg hoewel men er voor de vorm hier en daar nog wel een middenlijn op getrokken heeft. De weg was op de meeste stukken slecht. Dit komt waarschijnlijk door de vele aardverschuivingen die veroorzaakt worden door overvloedige regenval in het moessonseizoen. In sommige gevallen was een deel van de weg weggeslagen en reden we vlak langs een steile afgrond. Soms lag er gewoon een enorme rots midden op de weg waar we om heen moesten rijden. Er was veel vrachtverkeer, voornamelijk kiepwagens die zand en rotsen naar nieuwbouwwegen en -stadjes brengen. Gelukkig hebben we een goede chauffeur die ons veilig naar Phobjikha bracht. Hier sliepen we in een soort farmhouse, erg sfeervol en gemoedelijk.

Het Gantey festival was fantastisch, omdat er veel ruimte voor bezoekers was en we lekker dichtbij de dansers konden zitten. Er waren ook minder toeristen dan op andere plekken. Bhutan lijkt dan wel een afgelegen landje maar de toeristen hebben dit landje wel gevonden. Gemiddeld zijn er op de plekken waar we komen veel toeristen en de meeste zeulen hele grote camera’s met extreem grote lenzen met zich mee. Het lijkt af en toe wel een competitie. Sommigen laten hun camera schaamteloos klikken. Met ons kleine lensje voelen wij ons net een jongetje van 8 terwijl die andere al 18 zijn.

Op de terugweg kwam onze auto door een verkeersoptopping vanwege een aanrijding vast te zitten en zijn we lekker teruggewandeld. Een wandeling van ongeveer 1 ½ uur door een prachtige brede vallei. We liepen met de lokale bevolking op en werden vergezeld door twee meisjes en hun tante die ook naar huis liepen. Het jongste meisje was wel in voor een dolletje en wij ook. Toen de auto halverwege de wandeling langs kwam rijden hadden we dan ook geen zin om in te stappen en bleven, al dollend, met onze nieuwe vriendin oplopen tot aan het hotel.

BUMTHANG FESTIVAL
Van Gantey naar Bumthang is het zo’n 4 à 5 uur rijden. De weg is hier gelukkig een stuk beter hoewel er hier en daar nog wel een stukje gehobbeld moet worden. In Bumthang werden we weer verrast met een festival. Verveelt dit ons niet? Welnee. Elk festival is weer anders. Op dit festival droeg men al dansend vanaf het binnenterrein van de tempel waar het festival gehouden werd brandende fakkels naar buiten. Daar werden twee kleine hooibergen, die zo’n 2 meter van elkaar stonden, in de fik gestoken. Wie tussen deze twee brandende hooibergen doorrent, wordt gereinigd van zonden.
Binnen een straal van 5 à 10 meter van de vuren is het al erg heet (de mensen die te dicht bij stonden, voornamelijk fotograferende toeristen, moesten achteruit deinzen, tussen de twee oplaaiende vuren doorrennen moet helemaal een heldendaad zijn. Wij renden dan ook pas tussen de vuren door toen deze al behoorlijk gedoofd waren. En zelfs toen was het nog aardig heet.
Wederom gereinigd van wat zonden verlieten we het festivalterrein voor een picknick in de natuur.

Tot zover.... ‘kardinchey la’ voor het lezen.

PS. Vandaag trouwde de jonge koning van Bhutan met zijn knappe bruid in de tempel van de Punakha dzong (zie verhaal hierboven). We zagen het op TV: chantende monnikken, overhandiging van geschenken en sjaals, veel mensen en prachtige kleuren. Het huwelijk leeft hier enorm. Al dagen besteedt de nationale zender er veel aandacht aan. Omdat we een stuk oostelijker zitten kunnen we helaas niet live gaan kijken naar de feestelijkheden.