In het land van de Donderdraak

TIGER’S NEST (1e DAG IN BHUTAN)
Lang geleden, hoe lang weten wij niet precies, vloog Guru Rinpoche, een reïncarnatie van de Boeddha, op een tijger over Bhutan. Als Boeddha had hij India en Nepal het Boeddhisme gebracht, maar in Tibet en Buthan was dit nog niet gelukt, vandaar dat hij zich tot Guru Rinpoche liet reïncarneren om dit appeltje alsnog te schillen. In de buurt van Paro ontdekte hij een steile klif. Hier moet een Boeddhistisch klooster komen, dacht hij. Helaas is het nogal lastig een bouwerk tegen een steile klif aan te bouwen, maar ook hier had de reïncarnatie van de Boeddha een oplossing voor. Hij liet zijn haar knippen en strooide wat van zijn geknipte haar tegen de steile klif aan. Hierdoor ontstonden de juiste uitsparingen in de rots om een klooster op te bouwen. Zo ontstond Taktshang Goemba of ‘Tiger’s Nest’ vanwege de tijger waar Guru Rinpoche op vloog. Hier zijn wij afgelopen maandag naartoe geklommen.
Tiger’s Nest is één van de heiligste plekken van Bhutan en waarschijnlijk ook één van de moeilijkst bereikbare. Het klooster ligt volgens onze gids, Dhendup, op een hoogte van 2900 meter, volgens Lonely Planet op 3140 meter. Volgens Dhendup vertrek je lopend vanaf een hoogte van 2000 meter, dit betekent dat je in totaal 900 meter moet klimmen. Volgens Lonely Planet vertrek je vanaf 2600 meter, een klim van 540 meter. We vinden Dhendup een aardige jongen en trekken zijn kennis niet in twijfel maar in dit geval vertrouwen we toch meer op de Lonely Planet.
Halverwege de klim is een cafeteria. Op de heenweg hebben we er een lekker kopje thee gedronken en op de terugweg aten we er een heerlijke warme lunch. Een beetje spicy maar daar beginnen we zo langzamerhand aan te wennen. Lunch is hier trouweens altijd warm.
De klim naar het Tiger’s Nest is best zwaar. Des te opmerkelijker is het dat heel veel mensen van alle leeftijden, voornamelijk toeristen, zich aan de klim wagen. Je kan ook gezeten op een muilezel een heel eind naar boven gaan. We hebben eigenlijk niet veel mensen gezien die dit deden, hoewel wij denken dat dit voor sommigen een stuk beter was geweest. Zo zagen wij een oude Aziatische man (wij denken een Chinees) die de berg opgeduwd werd door zijn gids. We hopen dat hij het klooster voor sluitingstijd bereikt heeft en ook weer veilig beneden gekomen is. Geen idee hoe.

AANKOMST IN BHUTAN
De aankomst vanuit Nepal afgelopen zondag was fantastisch, de reis vanuit Nepal trouwens ook. Vanuit ons vliegtuigraampje zagen we een sralende Mount Everest en andere Himalaya reuzen. De landing was spectaculair. We zigzagden tussen de bergen door naar het vliegveld van Paro, dat slechts één ladingsbaan heeft. De piloot deed het prachtig en veilig zette hij zijn kist aan de grond. Iedereen die uitsstapte moest eerst even om zich heen kijken, waardoor het gedeelte van de parkeerplaats naast ons vliegtuig al snel vol stond met verbaasd kijkende toeristen die hun camera’s de vrije loop lieten. Waarom waren ze verbaasd? Wanneer je uit Kathamdu komt eigenlijk om alles. De prachtige natuur, het heerlijke weer (zonnig en een beetje koel), de heerlijke geur en de schoonheid. Met dit laatste bedoelen we zowel dat de aankomsthal mooi versierd is als dat alles netjes en schoon is. Op het eerste gezicht een klein paradijsje.
De immigratieformaliteiten en het ophalen van de koffers ging snel en buiten stond onze gids Dhendup met chauffeur Uygen te wachten. Volgens traditie kregen we van hen als welkom een witte sjaal om onze hals.
Eigenlijk hadden we als gids Palden verwacht, die ons door Riek en Ria aanbevolen was en met wie we enkele weken gemaild hadden over onze reis. Helaas was Palden te druk om drie weken met ons door Bhutan te trekken. Dhendup is zijn broer. Hij is een rustige en aardige jongen en we zijn erg blij hem als gids te hebben.
Uygen is de chauffeur, ook hij gaat drie weken met ons mee. Uygen zegt (voorlopig) niet veel, maar rijdt goed en rustig over de kronkelweggetjes van Bhutan. Iets wat wij erg belangrijk vinden.

CHELELA PAS
Na de eerste dag de Dzong (is versterkt klooster) van Paro en de tweede dag Tiger’s Nest bezocht te hebben stond de derde dag een bezoek aan het stadje Haa gepland. Om Haa te bereiken moet je de Chelela Pas over. Om 9 uur gingen we op pad maar om 09:30 waren we alweer weer terug bij het hotel, omdat Dhendup de melkthee voor de lunch die we onderweg zouden gebruiken was vergeten. De weg naar de Chelela pass is lang, dat kan ook niet anders want je stijgt naar een hoogte van 3988 mtr (volgens de Lonely Planet 3810 mtr). Vlak voordat we de pas bereikten hoorden we een knal voorin de auto. De thermosfles met thee, waarvoor we speciaal teruggereden waren, was door het drukverschil, veroorzaakt door de grote hoogte, geknald. Alle thee lag bij de voeten van Dhendup en Uygen maar dweilen.
Op de Chelela pas was het koud en helder weer. We hadden prachtig uitzicht en Véronique was verrukt over de grote hoeveelheid zedzame bloemen die ze zag, waaronder de Edelweiss. Terwijl wij aan het fotograferen waren stookten de gidsen, in een op de pas aanwezige oven, met jenevertakken een geurig vuur om mooi weer af te dwingen.

HAA
Alles in Bhutan is omgeven met verhalen. Toen een belangrijke Lama (een Boeddhistische geestelijke) een beeld van de Boeddha aan het maken was, bleef hij steken bij het hoofd. Het lukte hem maar niet om daar wat moois van te maken. Hulp kwam van buiten doordat er een man bij hem aanklopte, die een mooi hoofd bij zich had en de Lama voorstelde deze op zijn beeld te zetten. Het hoofd paste wonderwel. Toen de gelukkige Lama de man wilde bedanken, kon hij hem niet meer vinden. Op dat moment besefte hij dat dit geen normale man was geweest, maar de Boeddha zelf. “Haaaaaaaa”, er ging een lichtje bij hem op. Sindsdien heet het stadje waar het beeld gemaakt is ‘Haa’. Het beeld staat in de plaatselijke tempel.
Naast twee tempels (die van de witte vogel en die van de zwarte vogel - waar ook weer een verhaal bijhoort, maar dat zullen we jullie nu even besparen) is er verder weinig in Haa te zien. Toevallig hadden wij geluk en was er een festival bezig. Een belevenis om alle Bhutanezen in hun mooiste traditionele kleding te zien. Onze gids deed voor de gelegenheid zijn officiele sjerp om, die hij altijd bij zich heeft in de auto.
Bij de rivier die door Haa stroomt hielden we een picknick met heerlijk warm eten dat onze gidsen vanuit Paro meegenomen hadden. De honden keken toe en kregen alles wat er over was. Het was tenslotte Dierendag!

Tot zover. Om mani padme hum.