We hebben een Yeti gezien

VOEDSEL
Allereerst een reactie naar aanleiding van het berichtje van Danielle: het eten is hier heerlijk. We eten alleen vegetarisch. Vlees eten doe je hier niet als je ziet hoe het de hele dag, in de hitte, aan de straat ligt. We eten vaak ‘Daal Bhaat’, een samengestelde schotel die in z’n meest basale vorm bestaat uit linzensaus, rijst, groentecurry, yoghurtsausje, rauwkost (zijn we voorzichtig mee) met een heet sausje. We vragen steeds om ‘not spicy’ als we iets bestellen en dan is het goed te doen. Nepalezen eten twee keer per dag Daal Bhaat: als ontbijt en ’s avonds. ‘Momo’ is ook erg lekker bijvoorbeeld als lunch of als klein gerecht. Een portie Momo bestaat uit 10 gestoomde of gefrituurde in deeg gevouwen pakketjes groente of vlees. Zoetigheid eten we hier niet, we hebben nog niets lekkers gezien op dat gebied. Wel veel heerlijke zoete kleine bananen, die je overal langs de weg kunt kopen bij verkopers die alle waar in grote manden op hun fiets hebben gebonden.
We drinken hier veel ‘Masala thee’, Nepalese melkthee met kruiden erin. Hoewel de smaak nooit helemaal hetzelfde is vinden we dit altijd erg lekker of er moet teveel suiker inzitten wat ook wel eens voorkomt.
Cullinair gezien komen we dus niets tekort.

WE HEBBEN EEN YETI GEZIEN:
We hebben een yeti gezien! Hij vloog en we konden er met 30 man in!
Helaas gaat het hier niet om de zeldzame ‘verschrikkelijke sneeuwman’, maar om het propellorvliegtuig waarmee we in 25 minuten van Pokhara naar Kathmandu terugvlogen. Andere luchtvaartmaatschapijen van Nepal dragen namen als Bouddha Airlines, Tara Airlines (Tara is de vrouwelijke boeddha), Agni (=levensvuur) en Guna. Yeti heeft een leuk logo: een voetafdruk van de verschrikkelijke sneeuwman.
Een stewardess in traditionele Nepalese kleding deelt watjes uit tegen het lawaai. Verder krijgen we een snoepje, een zakje pinda’s en de keus uit Cola of Fanta in een plastic bekertje. Dan is het alweer tijd om te landen. Onze medepassagiers zijn voornamelijk Chinezen. Doordat we aan bakboordzijde zijn gaan zitten hebben we tussen de wolken door nog een glimp van de besneeuwde toppen van de Himalaya kunnen opvangen.

DE DRIE KONINGSSTEDEN
We brachten drie dagen in Kathmandu en omgeving door en zijn zo overweldigd door alle indrukken dat we nu hard toe zijn aan vakantie:). Vanmiddag (zaterdag) zijn we de stad uitgegaan naar de Botanische tuinen waar het heerlijk vertoeven was: groen, ruim, rustig en fris. Dit is the place to be voor jonge stelletjes om samen romantisch rond te slenteren of in het gras te zitten.
Morgen vroeg vertrekken we met het vliegtuig naar Bhutan.
Hieronder volgen een overzicht van wat we de afgelopen dagen zagen en een impressie van het leven dat zich voor onze ogen ontrolde.

Donderdag en vrijdag bezochten we de drie koningssteden van de Kathmandu vallei: Kathmandu zelf, Patan (Lalithpur) en Bhaktapur.

Donderdag hebben we het volgende mogen bezoeken:
• Het Durbarplein van Kathmandu, het belangrijkste plein van Kathmandu vol met tempels, paleizen en andere religieuze monumenten. Het krioelt er van de auto’s, taxi’s, motoren, fietsen en natuurlijk mensen. Erg druk maar de moeite van het bezoeken waard.
• Pashupatinath tempel, de oudste en grootste hindu tempel in Kathmandu. Zoals de meeste Hindu tempels mogen wij westerlingen er niet in, we moeten aan de andere kant van de rivier blijven. Vanaf hier, staande tussen apen en koeien, zie je het wassen van de doden door familieleden in de rivier. Na het wassen worden de doden naar een plek gebracht waar de crematie plaats vind, in de open lucht. De toeristen aan de andere kant van de rivier staan hun memorycards vol te klikken. Schokkend!
• Boudhanath stupa, ons laatste bezoek van die dag. Een mooie grote stupa omgeven door tempeltjes, restaurantjes, thanka scholen, toeristenwinkels, etc. , etc. Vol met mensen die volgens oud gebruik met de klok mee om de stupa lopen. We zijn twee tempels in geweest, beide vreselijk mooi. In 1 tempel werden we gezegend door boeddhistische monniken. Ook bezochten we een Thanka school waar we twee mooie mandala thanka’s kochten. Geschilderd en ondertekend door de meester van de school. Een meester thanka is herkenbaar aan de heldere kleuren en het gebruik van 24 karaats goud verf (zeer glanzend).
Na al onze bezoekjes ging onze gids huiswaarts en wij bleven om lekker te eten in ‘Double Dorje’, een Tibetaans restaurant dat ons werd aanbevolen door Winie, een vriendin van Véronique.

Vrijdag stond het volgende op het programma:
• Het Durbarplein van Patan. Patan is naast Kathmandu de tweede koningsstad in de Kathmandu vallei. Als je met de auto naar Patan rijdt heb je niet door wanneer je Kathmandu verlaat en Patan binnenkomt, omdat deze steden geheel aan elkaar zijn gegroeid. Het Durbarplein in Patan is wel stukken rustiger dan het plein in Kathmandu, daarom ook een stuk aangenamer. De monumenten hier zijn zeker zo mooi, misschien wel mooier dan die in Kathmandu. Er staan 3 koningspaleizen. Twee worden er gerestaureerd en eentje is al klaar. Deze laatste is ingericht als museum, de moeite van een bezoek waard.
• Bhaktapur, de derde koningsstad in de Kathmandu vallei, enkele kilometers van Kathmandu. De rustigste van de drie koningssteden. Ook hier is een Durbarplein met tempels en religieuze monumenten. Het bijzondere van Bhaktapur is dat er heel veel van de 17de eeuwse stad bewaard is gebleven. Naast tempels ook hele straten met woonhuizen en heel veel kleine winkeltjes. Sommige niet groter dan een inloopkast. Vooral de winkeltjes waar stoffen verkocht worden zien er kleurrijk uit. Er is ook een pottenbakkersplein waar het aardewerk in de buitenlucht, onder stro en as gebakken wordt.

Impressie van het leven op straat:
Alles zie je langs de weg gebeuren.
Opeen matje zit een man schoenen te repareren. Een geopende paraplu naast zich als scherm tegen de zon. Op een rij zitten vijf mannen op krukken terwijl hun haar geknipt wordt. Een monnik met ontbloot bovenlijf zit op een muurtje en laat zijn kuiten masseren door een andere man. Alles gebeurt naast elkaar en door elkaar heen, net als in het verkeer. Leven en laten leven.
En alles gebeurt met de hand en met minimale, basale middelen.
Twee koeien grazen in een vuilnishoop langs de straat middenin de stad. De ene slingert met zijn snuit woest een plastic tasje heen en weer tot het openbreekt en hij de inhoud kan eten. Hoe kunnen hier grote sterke runderen van komen?
Een koe ligt midden op een drukke weg. Men laat hem ongemoeid en rijdt er omheen.
De begane grond van de huizen (alle huizen) is winkel of bedrijfje. Vele niet groter dan een inloopkast. Alles is kleur, kleur, kleur: de opeengepakte en gestapelde verkoopwaar, de sari’s van de vrouwen, de reclameborden in Nepalese letters die elk stukje gevel bedekken. Concurrentie is een understatement.
Straten zijn kapot, vol kuilen, zand, stof en afval. Als ’t regent wordt het blubberig en vies.
Electriciteitskabels leiden een eigen leven en slingeren zich van paal naar paal, tientallen naast en door elkaar. Ze vormen soms een transportbaan voor een reizende aap.
Kleurrijke vrouwen verkopen glinsterende rinkelarmbanden.
Kleine witte Suzuki’s hobbelen hier als taxi doorheen. Een rit, soms vergezeld door een mix van traditionele Nepalese en Bollywoodmuziek, kost een paar euro. Overal loslopende honden, trouwe viervoeters die zich steeds lopen te krabben.
Voetgangers, scooters en motorrijders dragen vaak mondkapjes of binden een sjaal voor hun mond. Het is stoffig en de oude bussen en vrachtauto’s die hier rijden stoten grote zwarte rookwolken uit.
Bestuurders van scooters en motoren dragen altijd een helm, degene die achterop zit(ten) nooit.
Door dit beeld schuiven toeristen met zonnehoedjes en camera’s. Opvallend veel Chinezen, Japanners en Koreanen.

BHUTAN:
Ondertussen zijn we in Bhutan, heel anders dan Nepal, een oase van rust, natuur en netheid. Hier zullen we in komende stukjes uitgebreid over berichten.