Seeing Hands

Devi’s Falls
Devi’s Falls is genoemd naar de Zwitserse mevrouw Davis die in 1961 met haar man bij de watervallen aan het baden was. Ze werd gegrepen door de stroom en kon zich er niet meer aan ontworstelen. Dit avontuur heeft zij helaas niet overleefd. Het lijkt ons erg leuk om een waterval naar je genoemd te krijgen maar dan toch liever op een andere manier.
Vanuit de ‘Lakeside’ in Pokhara waar wij verbleven, leek het niet zo’n lange wandeling naar de waterval. Zeker niet als je bij restaurant ‘Don’t pass me by’ een lekkere Nepalese thee kan krijgen, hoewel deze wel erg zoet was. Lopend tussen de rijstvelden kregen we ongevraagd een gids. Wijs geworden van onze Jut (en Jul) ervaring in Kathmandu vroegen we wat de kosten van zijn diensten waren. Ook hij zei dat hij elk bedrag goed vond. Maar toen Herman 50 Nepalese ruppies voorstelde wilde hij eigenlijk wat meer. Al met al liep hij toch maar voor het voorgestelde bedrag met ons mee. Hoewel het warm was, was de tocht door de rijstvelden een belevenis. We voelden ons eerder in Indonesië (waar we nog nooit geweest zijn) dan in Nepal. In de buurt van de watervallen liet de gids ons weer alleen. Natuurlijk gaven we hem het door ons afgesproken bedrag en volgens goed Nepalees gebruik een beetje meer. Hij bleek toch zeer tevreden.
De Devi’s Falls zijn leuk maar na de Victoria watervallen in Zimbabwe gezien te hebben raak je hier helaas niet echt meer van onder de indruk.
Wanneer je de weg bij de ingang van de Devi’s Falls oversteekt kan je een grot in, die ook naar de watervallen leidt maar dan ondergronds. Helaas kan je tijdens de regentijd, waar wij nog net een staartje van meemaken, niet naar de ondergrondse watervallen. Je kunt wel naar een Hindu tempel iets minder diep in de grot. In de tempel mag niet gefotografeerd worden. Eerlijk gezegd is er ook niet veel te fotograferen, eigenlijk is het er een beetje vies. We waren blij dat we er weer uitwaren.

Tashiling vluchtelingenkamp
Vanf de grot is het 5 minuten lopen naar Tashiling, een vluchtelingenkamp voor Tibetanen die na de bezetting van Tibet door China hier naar toe gevlucht zijn. Het lijkt misschien een beetje vreemd om als toeristische attractie een vluchtelingen kamp te gaan bezoeken, toch is dat hier het geval. Het is eerder een dorpje dan een kamp, waar allerlei soeveniers en handgemaakte kleden gekocht kunnen worden.
Voordat wij het dorp in gingen namen we eerst nog een Coca Cola. We werden bediend door een Tibetaanse jonge man met lang haar en raakten met hem in gesprek. Hij was Thanka schilder en had daarvoor 6 jaar in Kathmandu gestudeerd. Een thanka is een traditionele boeddhistische schildering. Eigenlijk wilde hij, zoals de meeste jonge Tibetanen, zo snel mogelijk naar een westers land, maar iemand moest voor de familie zorgen. Hij kwam erg intelligent en rustig op ons over, zo’n persoon hadden we hier in Nepal nog niet ontmoet. Nadat we ons colatje op hadden stelde hij voor om met ons mee te lopen door het dorp. We kregen zo een uitgebreide uitleg van de gewoontes in het dorp en we bleven lang stil staan bij de Boeddhistische tempel. Hier vertelde hij ons o.a. over de Tibetaanse taal en het gebruik van de gebedsmolens.
Op het eind van onze rondleiding kwamen we uit bij de tapijtweverij waar vrouwen achter grote weefgetouwen aan het werk waren. De oudste vrouwen zaten buiten met een handtol draad te spinnen. Ze lieten zich graag fotograferen en terwijl we dit deden reden de toeristenbusjes af en aan. Natuurlijk moesten we ook naar de showroom om dat wat in de weverij gemaakt werd te bezichtigen (en liefst te kopen). Al het gekochte komt ten goede aan de gemeenschap en je kan natuurlijk ook in Dollars of Euro’s betalen, probeer hier maar eens onderuit te komen.
Bij de uitgang van Tashiling zagen we ook nog voetballende monniken. Iets wat nog helemaal niet zo makkelijk is met een jurk.
Onze gids zorgde voor een taxi en toen wij hem wat wilden geven voor zijn diensten weigerde hij dat. Na wat aandringen nam hij toch wat aan en stapten wij in de taxi naar onze volgende afspraak.

Seeing Hands
Via het boekje ‘Te gast in Nepal’ lazen we erover. Ook lag er een flyer in onze hotelkamer in Pokhara en onderwerg van het hotel naar Devi’s Falls kwamen we er zelfs langs. Drie keer is scheepsrecht en we besloten een afspraak te maken. Het gaat hier om ‘Seeing Hands’ een liefdadigheidsinstelling waar blinde mensen massages geven. De theorie erachter is dat blinde mensen, ter compensatie van hun blindheid, andere zintuigen beter ontwikkelen en hierdoor betere massages kunnen geven. Het schijnt dat in Nepal ongeveer 600.000 blinde en slechtziende mensen wonen. Jaarlijks stijgt dit aantal met 20%. Dit wordt veroorzaakt door armoede, vitaminegebrek, slechte gezondheidszorg, etc. Deze mensen kunnen zich door hun handicap slecht tot niet ontwikkelen en vormen vaak een last voor hun familie, zeker in de arme streken. In afgelegen gebieden is de kans groot dat deze mensen binnen drie jaar overlijden. Seeing Hands geeft blinde en slechtziende mensen een kans.
Doordat we iets te vroeg bij onze massage afspraak waren moesten we even wachten in de tuin. Hier kwamen we een Engelse vrouw tegen, die één van de oprichters van Seeing hands was. Uit haar verhaal blijkt maar weer dat vaak alleen een goed idee niet voldoende is om succesvol te zijn. Succes komt samen met een flinke dosis doorzettingsvermogen en volharding, zelfs voor het goede doel. Zo heeft het jaren geduurd voordat Seeing Hands wat voet aan de grond kreeg. Jaren van veel reizen tussen England en Nepal en het zoeken naar fondsen. In Pokhara heeft Seeing Hands nu een eigen gebouw en men is ook met een vestiging in Kathmandu gestart. De masseurs krijgen allemaal een professionele opleiding inclusief regelmatige opfristraining van fysiotherapeuten uit Engeland. Het resultaat is er naar. Na even in de tuin gewacht te hebben mochten we met z’n tweeën een klein kamertje in waar twee massagetafels stonden. Ons werd uitgelegd wat we moesten doen en dat we onze tas goed weg moesten zetten aangezien de blinde masseurs hierover zouden kunnen struikelen. Véronique kreeg een vrouwelijke en Herman een mannelijke masseur. En ze wisten van wanten. Na een uur kwamen we herboren ons massagekamertje weer uit.
We hebben een heerlijke massage gehad! Mocht je ooit naar Pokhara of Kathmandu gaan en een massage willen dan is dit een aanrader. En vergeet niet, het is voor het goede doel. Voor meer info: www.seeinghandsnepal.org

Sarangkhot
Boven Pokhara torent een hoge berg uit, de Sarangkhot. De Sarangkhot is 1600 meter hoog en vanaf de berg heb je bij zonsopkomst een prachtig uitzicht op de Annapurna, een gebergte met toppen van 6- tot 8000 meter. Aangezien de zon hier om 6 uur opkomt en het ongeveer nog een half uur rijden is met de taxi en zeker een half uur klimmen (’s morgen wanneer je net wakker bent mag je hier rustig een uur voor rekenen) leek het ons niet zo’n goed idee om bij zonsopkomst op deze berg te staan. We gingen als echte westerse toeristen lekker ’s middags weg, zo’n beetje op het heetst van de dag.
Onze taxi die ons een heel eind op weg zou brengen had vitrage aan de binnenkant van de ramen. Ook draaide de taxichaueffer leuke Bollywood muziek tijdens het rijden.
We hadden wel wat voorstelling van het pad naar de top van de berg maar we hadden niet verwacht dat, zodra we taxi uitgezet werden, we over een pad moesten lopen met links en rechts regelmatig soevenierswinkeltjes, restaurants, bars, guesthouses en hotelletjes. Naast dat de klim een hele inspanning was, was het ook een inspanning om geen soeveniers te moeten kopen en dat allemaal terwijl de paragliders over onze hoofden zoefden.
Vlak onder de top kwamen we een clubje meisjes tegen, die gezellig met elkaar zaten te kletsen onder het eten van zelfgemaakte zoete popcorn. Véronique sprak ze aan en maakte een foto, waarna wij fruit en popcorn kregen aangeboden. De meisjes vonden ons een ‘nice couple’.
Vanaf de top is het uitzicht inderdaad fantastisch, helaas lag het Annapurna gebergte in de wolken maar haden we een mooi gezicht op Pokhara en het Phewa meer.
Terug besloten we geheel te voet af te dalen, een tocht van zo ongeveer twee uur. Deze afdaling volgt niet de weg die we ook op waren gekomen maar er is een ander pad. Dit pad is lastig te vinden maar we werden oa. goed geholpen door een nice couple uit Noorwegen. Toevallig kwam de vrouw uit Brumenddal, waar wij een paar weken geleden nog met de Smart geweest waren. Kleine wereld.
Klimmen is zwaar, maar afdalen ook, zeker als je halverwege kinderen tegenkomt die opgetild willen worden, zoals Herman overkwam. Eerst één, daar kwam al gauw een tweede bij en op het laatst moesten ze beide tegelijk opgetild worden. Gelukkig hadden we koekjes bij ons die we uitdeelden en met deze afleidingsmanoeuvre konden we ons snel uit de voeten maken.
Net voor Pokhara werden we door een echte tropische regenbui overvallen. We vluchtten een klein restaurantje in, dat gerund werd door een moeder met haar dochtertje en aangezien het er naar uitzag dat de regen nog wel even zou aanhouden, bestelden we maar een pot Nepalese melkthee, de lekkerste die we tot nu gedronken hebben.
Na een uurtje hielden we een taxi aan, die ons droog voor ons hotel afzette waar we onze afscheidsmaaltijd nuttigden. De kok, die een paar keer heerlijk voor ons gekookt had en waar we een leuk gesprek mee hadden gevoerd, gaven we een pak stroopwafels als afscheidscadeau. “Delen met je collega’s”, hadden we er bij gezegd om geen scheve gezichten te krijgen. Tien minuten later had iedereen er tot bij de receptie van geproefd.