World Peace Pagoda

We zaten op het terrasje van het reastaurant Typical te kijken hoe de kinderen van school naar huis kwamen roeien. We bevonden ons aan de andere kant van het Phewa meer, niet de kant van Pokhara waar de kinderen op school zaten. De jongens bij elkaar in een boot, stoer op het laatst met z’n allen staand en bewegend zodat de boot bijna om kiepert. De meisjes in een andere boot, netjes roeiend, zittend, lange vlechten, netjes gekleed, de jongens geen blik waardig keurend.
We waren naar de andere kant van het meer gegaan om naar de World Peace Pagoda te klimmen. Een Pagoda is een Boeddhistische tempel ook wel Stupa genaamd. Degene waar wij naar toe waren geweest was de 71e World Peace Pagoda in de wereld. De bedoeling is dat er 100 komen (volgens http://en.wikipedia.org/wiki/Peace_Pagoda zijn er nu 80). Het iniatief is genomen door een Japanse Boeddhistische monnik die de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki nog meegemaakt heeft. Deze gebeurtenis was voor hem aanleiding om het project van de World Peace Pagoda’s te starten. Ook wilde hij met dit project het Boeddhisme weer terug bengen naar India. Hoewel Siddhartha Gautama oftewel de Boeddha oorspronkelijk uit Nepal kwam heeft hij in India verlichting bereikt. Door de eeuwen heen is het Boeddhisme via China en Korea in Japan terecht gekomen, ondertussen is het wel bijna uit Inda verdwenen, goede reden om daar ook een World Peace Pagoda neer te zetten dacht onze Japanse Boeddhist. Ondertussen staan er daar 5. Natuurlijk kon een World Peace Pagoda in Nepal, het geboorteland van de Boeddha, niet achter blijven, daar moest er ook één komen. Naast Lumbini, de geboorteplek van de Boeddha leek Pohara ook wel een goede plek. De autoriteiten dachten daat anders over en vernielden de eerste World Peace Pagoda. Jaren later begrepen zij het nut van zo’n tempel in hun stad en gaven zij alle medewerking. Dit resulteerde in de World Peace Pagoda waar wij heen geklommen waren.
Het was geen makkelijke klim, van 900 meter naar 1100 over gladde stenen in warm en vochtig weer. Doornat van het zweet kwamen we dan ook boven aan, maar het was de moeite waard. Helaas ging het boven regenen. Maar dit bleek één van de laatste stuiptrekkingen van het weer te zijn, want nog geen uur later klaarde het op en verdween zelfs een deel van de bewolking. Voor het eerst sinds onze aankomst in Pokhara voelden we de zon en zagen we een glimp van de 6-, 7- en 8000 meter hoge bergen om ons heen, een indrukwekkend gezicht.
Ook klommen we naar een andere heuvel die vol hing met Boeddhistische gebedsvlaggetjes. Met de ontluikende zon een prachtig gezicht en onze fotocamera stond dan ook niet stil.
Na alles gezien te hebben en een flesje cola gedronken te hebben op een terras tussen de heuvel van de Word Peace Pagoda en de heuvel van de gebedsvlaggetjes in, was het tijd om weer af te dalen naar het meer. Klimmen was een hele toer maar afdalen bleek zelfs moeilijker, mede doordat de stenen waar we over liepen spekglad waren door de regen van de laatste dagen. We kwamen enkele lokale bewoners tegen die zware zakken en tassen mee naar boven sjouwden, hoewel, meestal waren de vrouwen aan het sjouwen. En dat allemaal op slippers.
Veilig kwamen we beneden aan, tijd voor een lekkere Nepalese maaltijd bij ‘Typical Restaurant’, niet te spicy natuurlijk want daar kan onze maag slecht tegen.
Na deze heerlijke maaltijd was het tijd om weer richting ons hotel aan de andere kant van het meer te gaan. Bij het restaurant kochten we een bootticket en al gauw kwam daar een goed Engels sprekende jonge man aanroeien. Dit was wel een wat andere chauffeur dan de chauffeur de we ’s morgens op onze heenreis hadden. Die was oud, sprak geen woord Engels en we hadden sterk de indruk dat hij slecht kon zien. Al met al zijn we ’s morgens veilig door hem overgezet en deze goed Engels sprekende jongen man deed hetzelfde de andere kant op.