Kathmandu, eerste dag

Kathmandu, eerste indruk
Vanaf het Pagoda terras, het dakterras van ons hotel, hebben we aan de ene kant een mooi uitzicht op Kathmandu en aan de andere kant op Swayambhunath, de Monkey temple. Op dit terras hebben we op de avond van onze aankomst lekker zitten eten, bij kaarslicht, niet omdat wij zo laat waren met eten maar omdat het hier zo vroeg donker wordt. Nu, de volgende dag, zitten we er dit verhaaltje te schrijven.
Ons hotel, het Vajra hotel, is een osase van rust in toch wel een chaotische stad. Je zintuigen worden er aardig getest, zeker onze neus als we de rivier, in de buurt van ons hotel, oversteken. Het lijkt wel een open riool. Wie hier voor zijn rust denkt te komen is op de verkeerde plek.
Herman heeft de eerste nacht heerlijk geslapen, Véronique wat minder. Vanmorgen bij het douchen moest Herman een kaars, die daar klaar staat, in de badkamer aansteken. De elektriciteit was uitgevallen, iets wat wel vaker schijnt te gebeuren. Stroom schijnt vaak van waterkrachtcentrales te komen en omdat het droge seizoen steeds langer wordt geven de waterkrachtcentrales te weinig stroom. Tijdens het WK voetbal in Zuid Afrika waren er Nepalezen die gingen bidden om regen, zodat er elektriciteit zou zijn en ze de wedstrijden konden volgen.
Véronique, die een uurtje later ging douchen, had wel weer stroom. Nu hier op het dakterras hebben we geen internet, waarschijnlijk is de stroom weer uitgevallen.
Hetzelfde schijnt te kunnen gebeuren met water, tijdens het douchen kan je zonder warm water komen te zitten. Even later kan ook het koude water op zijn. Dit hebben we nog niet mogen ervaren.
Waar je niet zonder komt te zitten zijn indrukken, zoals gezegd, een stad als Kathmandu is een aanslag op je zintuigen. Misschien maar goed dat we morgen voor een paar dagen naar Pokhara gaan, daar schijnt het en stuk rustiger te zijn.

Een ervaring rijker, een illusie armer (Veronique allen op pad)
Vandaag is aankomst- en acclimatiseer dag. Omdat ik zowel in het vliegtuig als de eerste nacht in het hotel nauwelijks geslapen had, besloot ik nog een tukkie te doen terwijl Herman weer de stad inging. Hij had vlakbij het hotel een crematie gezien en wilde daar foto’s van maken. Al gauw was duidelijk dat de slaap bij mij niet wilde vatten. In de hoop Herman nog te kunnen vinden ben ik na achterlating van een briefje (als ik je niet vind ben ik om half 4 hier terug) ook op pad gegeaan. En daar liep ik mijn eentje tussen het toeterende verkeer dat rakelings langs alles en iedereen heen scheurt.
Namibie en Botswana was een andere wereld, maar dit is voor mij nog veel onwerkelijker. Net een film die zich vlak voor je ogen en om je heen afspeelt. Er wordt naar me gekeken alsof ik een verschijning ben. Gelukkig zie ik dat ik in de richting van de Monkey Temple loop. Wie weet kom ik Herman daar tegen en anders gaan we later samen nog een keer.
Eeen joggende jongen passeert me. Joggen? In deze warmte? Als ik gewoon loop druppelt het al van me af. Maar nee, de jongen begint een praatje met me en al gauw begrijp ik dat hij me wil gidsen. Dat is wat mij betreft OK. Ik denk slim te zijn en probeer een prijs af te spreken, maar hij laat het over aan mijn goedgevingheid na afloop. Ik spreek wel een tijd af om op tijd terug te zijn in het hotel.
De jongen studeert management (althans dat is zijn verhaal) en weet erg veel te vertellen over deze grootste tempel van gemengde religie: Hinduïsme en Boeddhisme.
We beklimmen de vele treden naar de top waar de stupa (Boeddhistische tempel) en de Hindu tempel staan. Boven wonen ook mensen, tussen de tempels staan huizen. Een wereldje op zich. Een zeer fotogenieke wereld. Ik zie zoveel prachtige foto’s: een oude gerimpelde man met gelukzalige glimlach die met gevouwen handen en open ogen bij de gouden vajra (Boeddhistisch gebedsvoorwerp) staat, een kind op de tempeltrap, een vrouw in prachtig gekleurd gewaad die de gebedsmolens laat draaien terwijl ze haar (klein?)kind op de arm houdt. Ik durf de foto’s (nog) niet te maken.
In de Boeddhistische tempel is net een puja (gebedsritueel) bezig. Schoenen uit en naar binnen. Een monnik glimlacht naar mijn gids – hij heeft zijn vrienden hier.
Ook bij de Hindu tempel is net een gebedsritueel bezig. Vrouwen offeren voedsel in de hoop op een gezond en lang leven voor hun kinderen. We bezoeken nog een Boeddhistische tempel op deze berg en ik zie het gouden beeld van Boeddha Sjakjamuni? Hoewel ik het een en ander van het Boeddhisme weet en ook thuis enige beoefening doe, kan ik alle namen die ik hoor niet meteen onthouden. Dankzij mijn gids ben ik vele verhalen rijker, bovendien houdt hij door zijn aanwezigheid opdringerige soevenirverkopers op afstand. Met andere woorden: ik ben erg blij met hem. En dan komt het moment van betalen. Dat doet hij liever enigszins terzijde omdat hij geen officiele gids is. Dat wil hij wel worden. Daar twijfel ik nu achteraf aan, hoewel ik denk dat hij een goeie zal zijn.
Ik wil hem 1000 Nepalese rupi geven, maar hij weet me uiteiendelijk 4000 van die dingen armer te maken. Hij wil zijn studie bekostigen en daar trap ik in. Door een misverstand mbt de koers denk ik dat ik hem minder betaald heb dan ik werklelijk gedaan heb. Achteraf blijk ik hem 40 euro gegeven te hebben. In Nederland geen bizar bedrag om aan een goed doel te geven, maar voor hier is het bizar hoog. OK, dan meteen ook maar het hele verhaal. We hebben intussen over van alles gepraat, ook over zijn ouders en waar hij vandaan komt. Hij brengt me terug tot aan het hotel en uit vriendelijkheid vraag ik of hij broers en zussen heeft. Ik sla mezelf voor mijn kop zodra ik het gedaan heb. Stom! Of ik soms poedermelk voor zijn jonge zusje wil kopen. Ik doe het ook nog en dan heb ik er genoeg van. Jut en Jul in Azie. Of liever gezgd: Jul.
Toch had ik ik een heel bijzondere ervaring en heb ik veel geleerd. Niet alleen over wat ik gezien heb........

Later op de midaag gaan Herman en ik samen naar boven en kan ik hem alles laten zien en vertellen wat ik weet. Ik ben een goedkopere gids.