En dan eindelijk de zon

Ondertussen zijn we al lang weer terug in Nederland, sterker nog, binnenkort gaan we weer op pad. Dit keer zijn Nepal en Bhutan ons doel. Maar zoals beloofd eerst nog het Noorwegenverslag van Herman.

EN DAN EINDELIJK DE ZON

En dan eindelijk de zon, rechts nog wat bewolking maar links van ons een blauwe lucht zo ver als het oog reikt. We zitten in Zweden in een plaatsje genaamd Varberg. Hier hebben we op een camping een houten huisje gehuurd. Het is vrijdag en we zijn alweer 4 dagen onderweg. Afgelopen maandag zijn we vanuit Utrecht vertrokken. Véronique, Koekie, Tommie en ik. Koekie is onze Smart fortwo, een trouw karretje die zich afgelopen dagen in de regen dapper geweerd heeft. Tommie is onze TomTom auto navigatie en heeft ons gedurende deze sabatical al door Namibië, Botswana en Frankrijk geloodst.

De eerste dag reden we 500 km over snelweg en autobahn. Vooral de Duitse autobahn was met al die snelrijdende grote Duitse BMW’s, Mercedessen en Audi’s voor Koekie een uitdaging. In Neumunster, even ten noorden van Hamburg, vonden we een leuk hotelletje met een fijne kamer en een goed restaurant. Het meisje aan wie we de weg vroegen reageerde verbaasd met, “daarmee?!” terwijl ze naar Koekie wees toen ze hoorde dat we uit Nederland kwamen.
De tweede dag ging een stuk beter, slechts 200 km naar Odense in Denemarken lag op het programma en slechts het laatste stukje in Duitsland hadden we nog autobahn maar daarna rustige Deense wegen en een oversteek per veerboot. Tussen de buien door scheen zelfs de zon.
In Odense bezochten we het Hans Christiaan Andersen Huis, de reden van ons bezoek aan Odense. De weg in Odense werd makkelijk gevonden met behulp van Tommie. Tommie was ook zeer behulpzaam in het vinden van accommodatie, hoewel hij niet kon weten dat de eerste Bed & Breakfast die we vonden een beetje muf was. Aangezien de eigenaresse ook nog weinig tijd voor ons had vanwege een privé bezoek hebben we hier voor bedankt. De tweede Bed & Breakfast waar Tommie ons heen bracht zat vol, de derde accomodatie, een mooi en sjiek hotel, had gelukkig wel plaats.
Dag 3, naar Kopenhagen, was weer een bescheiden stukje rijden, helaas wel weer over de snelweg en helaas ook weer met veel regen. Kopenhagen bleek een zeer drukke stad te zijn en hier hadden we ook weer de hulp van Tommie nodig, deze bracht ons feilloos naar een parkeergarage.
De volgende stap was het vinden van accommodatie, na wat navraag werden we verwezen naar hotel Fox, een hotel met 61 kamers door 21 verschillende kunstenaars ingericht en daardoor allemaal anders (http://www.hotelfox.dk/). Onze keus viel op kamer 309, de Secret Palace, een kamer ingericht in Gothic stijl. Het was niet de stijl waardoor we voor deze kamer kozen maar meer de rustige ligging aan de achterkant van het hotel.
“s Avonds brachten we een bezoek aan Tivoli, een permanent pretpark die sinds 1843 bestaat. Erg leuk maar ook heel erg duur.
Na de volgende ochtend nog een bezoek aan het centrum van Kopenhagen gebracht te hebben, was het weer de beurt aan zowel Koekie en Tommie om ons weer een etappe verder te brengen. Via de veerboot Helsingor – Helingborg kwamen we in Zweden aan en na een bezoek aan Högenäs, de keramiekstad van Zweden, vonden we het fijne houten huisje waar ik dit verhaal mee begon en waar we een heerlijke nacht hebben gehad met zowaar de volgende ochtend ZON.

Een paar dagen later werden we weer wakker in een houten huisje, dit keer ten noorden van Hammar in Noorwegen. Het huisje, in Noorwegen noemen ze het een hut, was gelegen in een mooi natuurgebied maar hier hadden we vanwege de regen nog maar weinig van kunnen genieten. Diederik, een kameraad van mij en geëmigreerd naar Noorwegen is lid van een Noorse natuurvereniging en heeft daardoor toegang tot zo’n 400 hutten door heel Noorwegen. De hut heeft een kleine gemeeschappelijke kamer en twee slaapkamers waar in totaal 12 mensen kunnen overnachten. Deze nacht maakten alleen wij drietjes gebruik van de hut. De houtkachel stond lekker te loeien en dat was nodig ook want door de regen was het kil.
We waren al een paar dagen in Noorwegen en hadden al eerder Frank Kees, ook een kameraad en oud collega van mij en ook geëmigreerd naar Noorwegen, bezocht. Frank woont met vrouw Daniëlle, zoon Jurre en dochter Floor in Naersnes, een plaatsje even ten zuiden van Oslo. We hebben bij Frank en Daniëlle twee dagen gelogeerd en het verblijf was als het weer, warm en zonnig.
In Naersnes bleken we eerst bij het oude adres van Frank en Daniëlle te staan maar de mobiele telefoon bracht uitkomst. 5 Minuten later kwam Frank aangefietst en konden we elkaar hartelijk begroeten. Nog iets later kon bij Frank thuis deze hartelijke begroeting herhaald worden, een mooi begin van mooie dagen.
Die avond kregen we bij Frank en Daniëlle thuis een Noors traditioneel diner en is er na het diner nog lang nagepraat.
De volgende dag lonkte Oslo, het was weer mooi weer en gezamelijk hebben we genoten van parken en musea. Via een pendelbootje kwamen we in het centrum van Oslo.
Oslo is een heerlijke stad maar sinds kort getekend door een vreselijke gebeurtenis. Op het eerste gezicht lijkt het of iedereen zijn normale leven opgepakt heeft maar bij de Dom van Oslo blijkt anders, hier aangekomen kan je niet om de grote hoeveelheden rozen heen. Samen met Jurre en Floor lieten wij ook een roos achter en staken een kaars aan. In het centrum van Oslo is nog veel van de schade van de recente aanslag te zien. Ramen zijn kapot en vervangen door houten panelen. Vlak bij de plek waar de aanslag gepleegd is, op het marktplein waar ook het hoofdkantoor van de arbeiders partij staat, is een een klok te zien, een deel van het witte glas van de klok is verdwenen. Het bizarre is dat het deel van het glas dat verdwenen is overeenkomt met de tijd dat de bom in Oslo afging tot de tijd dat de aanslag pleger op het eiland Uttoya, na een vreselijke moordpartij, opgepakt werd namelijk van half 4 tot half 7. Bizar maar waar.

Na al deze indrukken kwamen we van het centrum van Oslo via het pendel bootje weer terug bij het Viking museum waar onze auto’s geparkeerd stonden. Hier kwamen we erachter dat de parkeerplaats gesloten was, gelukkig zijn ze in Noorwegen dan wel zo vriendelijk om een briefje op je voorruit achter te laten met een telefoon nummer dat je kan bellen. Na gebeld te hebben en na drie kwartier werd het hek van het parkeer terrein open gedaan en konden we weer richting Naersnes, en dat was tijd ook want ondertussen was het laat geworden, zeker voor de kinderen.

De volgende dag ’s middags gingen we met Koekie en Tommie, in de regen, richting Hammar. Hoewel het koud en nat was werden we door Diederik ook weer warm ontvangen.
Diederik had lekker voor ons gekookt en na een heerlijke nacht in het huis van Diederik, een natte dag en nacht in de natuur begon dan eindelijk ook hier weer de zon weer te schijnen.

Voor de terugreis hadden we besloten om de veerboot van oslo naar Kiel te nemen. In Nederland hadden we al een hut geboekt maar om de één of andere reden kregen we een suite toegewezen. Het was even wennen aan deze luxe maar we hebben er heerlijk van genoten.

Vanuit Kiel waren we eigenlijk van plan om in één keer naar huis te rijden. We waren al aardig onderweg toen we net net buiten Bremen bij een leuk restaurantje waar we zaten te lunchen besloten we om toch nog maar een nachtje aan deze reis vast te knopen. Dit werd mede ingegeven door het lekkere zonnetje, waar we deze reis nog maar weinig van genoten hadden, waar we op het terras van zaten te genieten.
We hadden een duidelijk beeld van het hotel waar we die nacht in wilde slapen. Het was nog vroeg en we gingen op zoek naar óns hotel. Drie uur later, de zon was ondertussen alweer verdwenen, eindigde onze zoektocht bij een Landdal park waar we een huisje huurde, niet ons droomhotel voor de nacht, maar hier waren we ook erg tevreden mee.
Na lekker gegeten te hebben in het dorpje Molbergen en ook nog van een bescheiden optreden van de Musik Verein Molbergen genoten te hebben was het tijd om te gaan slapen. De volgende dag zouden we naar huis rijden. Jawel, door de regen weer.