Wat kan tijd toch rekbaar lijken
Door: hermanenveronique
Blijf op de hoogte en volg Herman & Veronique
24 Augustus 2011 | Noorwegen, Oslo
Wat kan tijd toch rekbaar lijken. De beleving van tijd is zo afhankelijk van wat je doet en meemaakt. Een week thuis is zo voorbij. Hé, is het alweer vrijdag? Maar als er iets ingrijpends gebeurt zoals een nieuwe liefde of het overlijden van een dierbare, verandert je beleving van de tijd. Ineens maak je in een dag veel meer mee dan anders. Je ‘zakt’ in de tijd. Je komt in een andere belevingswereld terecht, in een andere laag van je bewustzijn. Het is deze laag waar ik tijdens onze reizen dit jaar steeds weer in terechtkom en dat vind ik heel erg prettig. Mijn leven lijkt hierdoor waardevoller. In ieder geval voller in de positieve zin van het woord en ook waardeer ik mijn leven hierdoor optimaal.
Het gaat er niet om zoveel mogelijk dingen te doen. Het gaat om de intensiteit van de ervaring. En dat hoeft helemaal niet per se op een reis plaats te vinden. En het hoeven ook geen excentrieke of gevaarlijke gebeurtenissen te zijn. Als ik op dinsdagavond naar de Tai Chi les ga, ‘zak’ ik ook in mezelf. Alle ruis en overbodige denkballast lossen op tijdens de grondings- en ontspanningsoefeningen en ik ‘ben’. Aanwezig, ontspannen en alert. Dan ervaar ik mezelf (mijn zelf) optimaal. In de 2 uur die ik dan van huis ben ervaar ik 1000 keer meer en voel ik me 1000 keer meer levend dan als ik thuis op de bank was blijven zitten.
Die rekbaarheid van de tijd heeft te maken met jezelf ervaren en het heeft ook iets te maken met buiten het bekende stappen. Als ik ’los’ ben van huis, onderweg met Herman naar ‘final frontiers’ zoals dat vroeger bij Star trek heette, zie ik zoveel nieuws dat ik na 2 dagen al vergeten ben hoe lang ik van huis ben. Het is misschien maar goed dat we geen maanden op pad zijn, want ik vraag me af of ik dan nog in staat zou zijn om terug te komen en hier te aarden.
Onze afgelopen reis was zo’n intensieve ervaring. In de eerste 5 dagen waren we al in 5 landen geweest (Nederland, Duistland, Denemarken, Zweden en Noorwegen). We hadden er dingen gezien, mensen gesproken, gegeten, geslapen. In 12 dagen sliepen we op 10 verschillenden locaties, ons eigen bed niet meegerekend. We reden 2594 km met de Smart, die we ook wel Koekie (of Cookie) noemen. Deze naam is afkomstig van een Nissan micra die we ooit in IJsland huurden. Een schattige kleine auto vergeleken bij de bakken die daar over de onverharde wegen stoven. Ik vond het net een koektrommeltje. Afgekort: ‘Koekie’. Aangezien de Smart nog kleiner is, is hij helmáál een Koekie. Nou ja, zo vermenselijkt je trouwe vierwieler.
Aanleiding voor de reis was Herman’s verlangen om twee vrienden te bezoeken. Beide zijn enkele jaren geleden naar Noorwegen geëmigreerd. Frank Kees woont met zijn gezin in de buurt van Oslo, Diederik woont ten noorden van Hamar. Behalve dat we hadden afgesproken wanneer we bij hen zouden zijn, hadden we onderweg niets vastgelegd of besproken. Waarschijnlijk was dit avontuurlijke aspect van de reis, het openstaan voor het onverwachte, mede bepalend voor het gevoel dat we in een soort ‘reisbel’ terecht kwamen waarin de tijd een andere rol speelt.
Deze overspoeling met ervaringen was niet alleen positief. Het was voor mij af en toe een tikkeltje teveel van het goede. De kunst was me ‘staande’ te houden temidden van al deze prikkels ondanks vermoeidheid. Toch had ik deze ervaring, de ontmoetingen met het gezin van Frank en met Diederik, de plekken waar ze ons mee naartoe namen en al het andere dat we beleefden, niet willen missen. Go with the flow. Raften is er niets bij:).
Toch is er een verschil tussen de intensieve ervaring tijdens de Tai Chi les en tijdens de reizen. In het eerste geval ervaar ik mijn binnenwereld zeer intens en dat geeft een gevoel van thuiskomen. In het tweede geval is de intensiteit van de ervaring en het gevoel dat het na een paar dagen lijkt alsof ik al weken weg ben, het gevolg van de indrukken die op me afkomen en hoe ik die verwerk. Enkele jaren geleden maakte ik in het Centraal Museum de tentoonstelling ‘Reis je Rijk!’. Nu breng ik dat in praktijk.
Maar ik denk dat het er uiteindelijk om gaat wat je met je rijkdom doet. Eén van de dingen die ik doe is dat ik hem met anderen probeer te delen via onze blog.:-)
Om naast het filosofische deel ook wat praktische informatie te geven, waren dit wat mij betreft de hoogtepunten van onze roadtrip:
Het Hans Christian Andersen museum en geboortehuis in Odense – Denemarken. Prachtige opstelling, veel herkenning en inspiratie voor mijn werk in het museum.
De gastvrijheid van Daniëlle en Frank en Diederik en het verblijf bij hen. Wat is het fijn om je zo welkom te voelen bij mensen!!
De heerlijke maaltijden (Noorse welkomstmaaltijd) die Daniëlle voor ons kookte en die door de gezelligheid tot laat duurden.
De mini-cruise van Oslo naar Kiel. 20 uur aan boord van een schip met vaste vloerbedekking, allerhande vertier, een prachtige hut en uitzicht op zee. We hadden een standaardhut geboekt en kregen - waarom weet niemand – een suite. Ik heb mezelf nog nooit zo vaak in één etmaal horen zeggen: “Wat een luxe!”.
Met de kinderen van Frank en Daniëlle gehurkt gezeten bij de rozen, kaarsen en kindertekeningen bij de Dom in Oslo, terwijl we een kaars aanstaken voor alle omgekomen mensen. De wijsheid, stilte en concentratie van de kinderen. Jurre van 6 die zei: “Dit mag nooit meer gebeuren.”
De prachtige beelden van beeldhouwer Vigeland in het Vigelandsparken ook in Oslo en het Vikingschipmuseum, waar ik de schepen zag waar ik tijdens de Vikingentenstoonstelling in het Centraal Museum over las.
De verschillende boottochten: in Oslo, in Denemarken, van Denemarken naar Zweden en de mini-cruise.
Bezoek aan Högenäs, keramiekstad van Zweden, waar ik op zoek ging naar het servies waarmee ik ben opgegroeid. Mijn ouders zagen het in 1958 in een designwinkel in Amsterdam, kregen het voor hun huwelijk en kochten ook nog wat tijdens hun bezoek aan Scandinavië per scooter in 1960.
De Noorse hut die gezellig werd doordat we de houtkachel opstookten terwijl het buiten maar bleef regenen, onze kleren droogden, met elkaar kletsten en van een heerlijke door Diederik klaar gemaakte maaltijd genoten. We sliepen er heerlijk.
Ons plezier ondanks de regen. Onder de achterklep van Diederiks Berlingo dronken we hete koffie en thee uit de thermosfles en overlegden we over het vervolg van onze tocht.
De zorgvuldigheid waarmee Diederik ons gezamenlijke uitje had voorbereid en organiseerde. Ook dit gaf een goot gevoel van welkom zijn.
Het monument voor de Noorse verzetsstrijders die in de Tweede wereldoorlog hun leven waagden - middenin het woud. We zompten er rond etenstijd heen over moerassige bodem dwars door het bos olv Diederik en dachten in eerste instantie: ‘Moet dit nu? Waar gaan we heen?’ Tot we een houten afdakje zagen waaronder enkele verroeste cilindervormige containers lagen, waarin wapens en voedsel waren gedropt. Koeien graasden er omheen alsof er niets aan de hand was. Even verderop een hele grote diepe kuil waarin onderduikers zich schuil hadden gehouden. En indrukwekkende ervaring. ‘Oorlogswinter’ van Jan Terlouw werd ineens een stuk echter.
Wafels bakken bij het meertje vlakbij de hut waarvan de deur altijd open is voor reizigers.
Het Fox Hotel in Kopenhagen: 61 kamers ingericht door 21 kunstenaars. Elke kamer is totaal verschillend van de andere. Een hippe plek. Ik had graag in alle kamers willen kijken!:-)
De Lego winkel in Kopenhagen: winkel, tentoonstelling en hands-on plek in één. Inspirerend.
Het Tivoli in Kopenhagen: een dure kermis en ‘tourist trap’. Maar als ’s avonds alle lichtjes aangaan is het een sprookje. Zelfs als het regent:)
Het prachtige witte houten huis van Frank en Daniëlle met veel licht en ruimte en mooie brede zachte houten vloeren. Een sprookje om in te wonen.
De geur van hout en buitenlucht in huizen, hutten en bossen in Zweden en Noorwegen.
En last but not least: het beleven van dit alles samen met Herman
En bij thuiskomst steeds weer het fijne gevoel dat mijn huisje er nog staat:) en dat ik in mijn heerlijke bedje kan kruipen om te slapen en uit te rusten. De veiligheid daarvan is goud waard.
Meestal schrijven we onze verhalen samen, deze keer doen we het apart. Herman’s verhaal (inclusief foto’s) volgt weldra.
Het gaat er niet om zoveel mogelijk dingen te doen. Het gaat om de intensiteit van de ervaring. En dat hoeft helemaal niet per se op een reis plaats te vinden. En het hoeven ook geen excentrieke of gevaarlijke gebeurtenissen te zijn. Als ik op dinsdagavond naar de Tai Chi les ga, ‘zak’ ik ook in mezelf. Alle ruis en overbodige denkballast lossen op tijdens de grondings- en ontspanningsoefeningen en ik ‘ben’. Aanwezig, ontspannen en alert. Dan ervaar ik mezelf (mijn zelf) optimaal. In de 2 uur die ik dan van huis ben ervaar ik 1000 keer meer en voel ik me 1000 keer meer levend dan als ik thuis op de bank was blijven zitten.
Die rekbaarheid van de tijd heeft te maken met jezelf ervaren en het heeft ook iets te maken met buiten het bekende stappen. Als ik ’los’ ben van huis, onderweg met Herman naar ‘final frontiers’ zoals dat vroeger bij Star trek heette, zie ik zoveel nieuws dat ik na 2 dagen al vergeten ben hoe lang ik van huis ben. Het is misschien maar goed dat we geen maanden op pad zijn, want ik vraag me af of ik dan nog in staat zou zijn om terug te komen en hier te aarden.
Onze afgelopen reis was zo’n intensieve ervaring. In de eerste 5 dagen waren we al in 5 landen geweest (Nederland, Duistland, Denemarken, Zweden en Noorwegen). We hadden er dingen gezien, mensen gesproken, gegeten, geslapen. In 12 dagen sliepen we op 10 verschillenden locaties, ons eigen bed niet meegerekend. We reden 2594 km met de Smart, die we ook wel Koekie (of Cookie) noemen. Deze naam is afkomstig van een Nissan micra die we ooit in IJsland huurden. Een schattige kleine auto vergeleken bij de bakken die daar over de onverharde wegen stoven. Ik vond het net een koektrommeltje. Afgekort: ‘Koekie’. Aangezien de Smart nog kleiner is, is hij helmáál een Koekie. Nou ja, zo vermenselijkt je trouwe vierwieler.
Aanleiding voor de reis was Herman’s verlangen om twee vrienden te bezoeken. Beide zijn enkele jaren geleden naar Noorwegen geëmigreerd. Frank Kees woont met zijn gezin in de buurt van Oslo, Diederik woont ten noorden van Hamar. Behalve dat we hadden afgesproken wanneer we bij hen zouden zijn, hadden we onderweg niets vastgelegd of besproken. Waarschijnlijk was dit avontuurlijke aspect van de reis, het openstaan voor het onverwachte, mede bepalend voor het gevoel dat we in een soort ‘reisbel’ terecht kwamen waarin de tijd een andere rol speelt.
Deze overspoeling met ervaringen was niet alleen positief. Het was voor mij af en toe een tikkeltje teveel van het goede. De kunst was me ‘staande’ te houden temidden van al deze prikkels ondanks vermoeidheid. Toch had ik deze ervaring, de ontmoetingen met het gezin van Frank en met Diederik, de plekken waar ze ons mee naartoe namen en al het andere dat we beleefden, niet willen missen. Go with the flow. Raften is er niets bij:).
Toch is er een verschil tussen de intensieve ervaring tijdens de Tai Chi les en tijdens de reizen. In het eerste geval ervaar ik mijn binnenwereld zeer intens en dat geeft een gevoel van thuiskomen. In het tweede geval is de intensiteit van de ervaring en het gevoel dat het na een paar dagen lijkt alsof ik al weken weg ben, het gevolg van de indrukken die op me afkomen en hoe ik die verwerk. Enkele jaren geleden maakte ik in het Centraal Museum de tentoonstelling ‘Reis je Rijk!’. Nu breng ik dat in praktijk.
Maar ik denk dat het er uiteindelijk om gaat wat je met je rijkdom doet. Eén van de dingen die ik doe is dat ik hem met anderen probeer te delen via onze blog.:-)
Om naast het filosofische deel ook wat praktische informatie te geven, waren dit wat mij betreft de hoogtepunten van onze roadtrip:
Het Hans Christian Andersen museum en geboortehuis in Odense – Denemarken. Prachtige opstelling, veel herkenning en inspiratie voor mijn werk in het museum.
De gastvrijheid van Daniëlle en Frank en Diederik en het verblijf bij hen. Wat is het fijn om je zo welkom te voelen bij mensen!!
De heerlijke maaltijden (Noorse welkomstmaaltijd) die Daniëlle voor ons kookte en die door de gezelligheid tot laat duurden.
De mini-cruise van Oslo naar Kiel. 20 uur aan boord van een schip met vaste vloerbedekking, allerhande vertier, een prachtige hut en uitzicht op zee. We hadden een standaardhut geboekt en kregen - waarom weet niemand – een suite. Ik heb mezelf nog nooit zo vaak in één etmaal horen zeggen: “Wat een luxe!”.
Met de kinderen van Frank en Daniëlle gehurkt gezeten bij de rozen, kaarsen en kindertekeningen bij de Dom in Oslo, terwijl we een kaars aanstaken voor alle omgekomen mensen. De wijsheid, stilte en concentratie van de kinderen. Jurre van 6 die zei: “Dit mag nooit meer gebeuren.”
De prachtige beelden van beeldhouwer Vigeland in het Vigelandsparken ook in Oslo en het Vikingschipmuseum, waar ik de schepen zag waar ik tijdens de Vikingentenstoonstelling in het Centraal Museum over las.
De verschillende boottochten: in Oslo, in Denemarken, van Denemarken naar Zweden en de mini-cruise.
Bezoek aan Högenäs, keramiekstad van Zweden, waar ik op zoek ging naar het servies waarmee ik ben opgegroeid. Mijn ouders zagen het in 1958 in een designwinkel in Amsterdam, kregen het voor hun huwelijk en kochten ook nog wat tijdens hun bezoek aan Scandinavië per scooter in 1960.
De Noorse hut die gezellig werd doordat we de houtkachel opstookten terwijl het buiten maar bleef regenen, onze kleren droogden, met elkaar kletsten en van een heerlijke door Diederik klaar gemaakte maaltijd genoten. We sliepen er heerlijk.
Ons plezier ondanks de regen. Onder de achterklep van Diederiks Berlingo dronken we hete koffie en thee uit de thermosfles en overlegden we over het vervolg van onze tocht.
De zorgvuldigheid waarmee Diederik ons gezamenlijke uitje had voorbereid en organiseerde. Ook dit gaf een goot gevoel van welkom zijn.
Het monument voor de Noorse verzetsstrijders die in de Tweede wereldoorlog hun leven waagden - middenin het woud. We zompten er rond etenstijd heen over moerassige bodem dwars door het bos olv Diederik en dachten in eerste instantie: ‘Moet dit nu? Waar gaan we heen?’ Tot we een houten afdakje zagen waaronder enkele verroeste cilindervormige containers lagen, waarin wapens en voedsel waren gedropt. Koeien graasden er omheen alsof er niets aan de hand was. Even verderop een hele grote diepe kuil waarin onderduikers zich schuil hadden gehouden. En indrukwekkende ervaring. ‘Oorlogswinter’ van Jan Terlouw werd ineens een stuk echter.
Wafels bakken bij het meertje vlakbij de hut waarvan de deur altijd open is voor reizigers.
Het Fox Hotel in Kopenhagen: 61 kamers ingericht door 21 kunstenaars. Elke kamer is totaal verschillend van de andere. Een hippe plek. Ik had graag in alle kamers willen kijken!:-)
De Lego winkel in Kopenhagen: winkel, tentoonstelling en hands-on plek in één. Inspirerend.
Het Tivoli in Kopenhagen: een dure kermis en ‘tourist trap’. Maar als ’s avonds alle lichtjes aangaan is het een sprookje. Zelfs als het regent:)
Het prachtige witte houten huis van Frank en Daniëlle met veel licht en ruimte en mooie brede zachte houten vloeren. Een sprookje om in te wonen.
De geur van hout en buitenlucht in huizen, hutten en bossen in Zweden en Noorwegen.
En last but not least: het beleven van dit alles samen met Herman
En bij thuiskomst steeds weer het fijne gevoel dat mijn huisje er nog staat:) en dat ik in mijn heerlijke bedje kan kruipen om te slapen en uit te rusten. De veiligheid daarvan is goud waard.
Meestal schrijven we onze verhalen samen, deze keer doen we het apart. Herman’s verhaal (inclusief foto’s) volgt weldra.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
