Mont Ventoux

De Mont Ventoux beklimmen vanuit Sault wordt de mietjes route genoemd, ik heb geen idee wie dit bedacht heeft. Okay, de route vanuit Bedoin, die ook veelvuldig door de Tour de France genomen is, is een stuk zwaarder. Maar toch, 26 km klimmen, waarvan de eerste 20 km met een stijgingspercentage van 4.5% en de laatste 6 km met een stijgingspercentage van ongeveer 7 a 8% is niet niks te noemen. Het allerlaatste stukje is zelfs 11%, ga daar maar eens aan staan.

Op onze vakantie naar Frankrijk samen met de ouders van Véronique had ik vanuit Nederland mijn racefiets meegenomen. Deze fiets is nog van de vorige eeuw met een stalen frame daar waar tegenwoordig alle frames van carbon zijn. Zo’n licht carbon frame maakt zeker het klimmen makkelijker, maar wat voor fiets je ook neemt, de benen moeten het toch echt doen. Trainen deed ik op de Col de Pommerol, een colletje in de buurt van Rosans op de grens met de Drôme en de Haut Alpes. Deze col lag achter het huisje waar we van zaterdag 28 mei tot zaterdag 11 juni verbleven, een tijdje geleden alweer. Maximale hoogte van deze berg is 1072 meter, gemiddeld stijgingspercentage is 5,4%. Ik kon de trainingsroute nog een beetje zwaarder maken door niet vanuit Rosans te vertrekken maar vanuit het nonnenklooster Abdij Notre Dame de Miséricorde waar de beklimming begon met een stijgingspercentage van 9%.

De hele eerste week van de vakantie heb ik getraind, soms twee keer per dag. Ook hield ik steeds het weer in de gaten aangezien het regenachtig was en ik niet graag op de flanken van de kale berg door onweer overvallen wilde worden. 6 Juni was het dan zover. Liever had ik nog een paar dagen getraind maar de voorspellingen waren goed , daarna zou het alleen maar slechter worden. Was ik er al klaar voor?

’s Morgens om 7 uur opgestaan en na een half uur zaten Véronique en ik samen in de auto op weg naar Sault. Het is slechts 70 km rijden maar op de kronkelwegen in Frankrijk doe je er dan al snel 1½ uur over. Na een half uur zagen we ons uiteindelijke doel al, de Mont Ventoux, indrukwekkend hoog, moet ik daar heen! Ik kreeg er toch wel een beetje vreemd gevoel van in mijn maag.

In Sault aangekomen eerst maar eens mijn fietspakkie aangedaan, een bakkie koffie gedronken en gevraagd welke kant ik eigenlijk op moest fietsen. Véronique rijdt zelf (nog) geen auto, dus ze wilde kijken of ze van iemand een lift kon krijgen of zien of er een taxi beschikbaar was.

Het eerste gedeelte vanuit Sault ging naar beneden, maar daarna was het klimmen. Van de eertse 20 km zouden de eerste 10 het zwaarste worden maar het viel mee. De trainingen op de Col de Pommerol hadden zijn vruchten afgeworpen.
Na een banaantje, water en Véronique gebeld te hebben, die minder gelukkig was met het vinden van een taxi of lift, ging ik op weg voor de volgende 10 km. Deze waren duidelijk een stuk makkelijker en zo had ik al snel 20 km erop zitten. Bij Chalet Reynard was het weer tijd voor een pauze. Hier komen ook de routes van Sault en Bedoin samen en kan het echte werk beginnen, de beruchte laatste 6 km. Deze voeren door een maanlandschap waar bijna altijd wind staat, wind tegen natuurlijk.
Hier heeft ook een heroïsch gevecht tussen Lance Amstrong en Marco Pantani plaats gevonden. Lance gaf de Mont Ventoux aan Elephantino kado. Daar kreeg hij al snel spijt van.
Richard “EPO” Virenque heeft hier “clean” gewonnen. Eddy “de kanibaal” Merx hield hier ooit dusdanig huis dat het peleton op grote achterstand gezet werd.
Over deze heilige grond zou ik ook moeten fietsen en even, heel even maar, voelde ik me een wielerheld.
Dat gevoel was na een kilometer al weer gauw verdwenen en was het harken om uberhaupt nog maar vooruit te komen. Het was vreselijk afzien en toch, vrij plots, stond ik voor het monument van Tommy Simpsom, 1½ km voor de top. Hier had ik naar uitgekeken. Niet alleen om een pauze te houden, maar ook om een groet aan Tommy te geven die in 1967, mijn geboortejaar, hier overleed. Onderweg naar de top was hij al een keer gevallen maar wilde persé doorrijden. Zwalkend van links naar rechts ging hij verder om uitgeput op deze plek, onder invloed van drank en drugs, weer neer te vallen. Deze keer zou hij niet meer opstappen. Zijn laatste woorden waren: “Go on, go on”. Een mooie plek om pauze te houden.

Hier kon ik ook Véronique bellen die er niet in geslaagd was een lift te krijgen en aangezien ik nu bijna bij de top was had het ook geen zin meer voor haar om verder te zoeken.
Na weer wat op adem gekomen te zijn volgde de laatste 1½ km, het steilste stuk, maar wie zo ver gekomen is haalt ook de top (op Tommy Simpson na dan).
Op de top kwam een jongensdroom uit: ik voelde me toch even een echte prof wielrenner. Als beloning heb ik mezelf bij een souvenirswinkeltje een bidon van de Mont Ventoux kado gedaan. Na de verplichte foto’s kon ik trots afdalen. Terug naar Sault waar Véronique me een warm welkom gaf.

Bij terugkomst in Rosans had Henk, de vader van Véronique, iets moois voor mij in petto. Geen gele- of bolletjes trui maar wel een verassing. Hij las een zelf geschreven persbericht voor en ik kreeg een oorkonde om mijn nek gehangen.

Voor de statistieken:
Fietstijd: 2uur en 17 minuten.
Totale tijd: +/- 3 uur (inclusief pauzes).
Pauzes: 3 keer (na 10 km, na 20 km en bij het monument van Tommy Simpson 1½ km onder de top).