Etosha

THANK YOU FOR YOUR SMILE
Voordat je je Etosha National Park in mag moet je eerst toegang betalen, dit kan bij de ingang. We kwamen uit Outjo waar we onze voorraaden aangevuld hadden en namen daarom de zuidelijke ingang van het park. Bij de ingang zat een vriendelijke vrouw waar we een gesprekje mee begonnen. Ze vroeg naar onze nationaliteit en waar we die dag vandaan kwamen. We zeiden dat we Nederlanders waren en uit Opuwo kwamen waar we de Himba bezocht hadden. Ze bleek zelf een Himba te zijn. We vertelden we dat we erg van het Himba bezoek genoten hadden en dat we zowiezo erg van Namibië onder de indruk waren. Zo kabbelde het gesprek een beetje voort. Achter ons kwam een toeristenbus aangesjeesd. Door ons gesprek moest de bus even wachten waardoor de tourleider gestressed uit de bus kwam en vroeg of er soms problemen waren. Nee die waren er niet, we zijn alleen even lekker aan het kletsen. Affijn het signaal was duidelijk, we moesten door. We groetten de Himba lady en zei groette ons terug met de woorden: “Thank you for your smile”. We wisten niet wat Etosha ons brengen zou, maar zo’n ontvangst hadden we echt niet verwacht.

ETOSHA
In dit park kun je met je eigen auto rondrijden en wild spotten. We hebben dit ruim 2 dagen gedaan en een enorme hoeveelheid dieren gezien, hieronder een opsomming:
• (natuurlijk) Springbok; door het hele park heen. Namibië lijkt zowiezo wel Springbok land. Je struikelt zowat over deze hele mooie en sierlijke beestjes. Ze blijven een lust voor het oog.
• Black Faced Impala; direct bij de ingang en door het hele park heen. Iets groter dan de Springbok en ook heel mooi en sierlijk. Niet schuw, waardoor we een paar keer van heel dichtbij foto’s van ze konden maken.
• Een Martial Eagle; bij de ingang zittend op een tak. Groot, helaas te ver weg om er een mooie foto van te maken (had Herman nu toch maar die zoomlens gekocht).
• Giraf; door het hele park heen. Onze favoriet. Mooi, onwaarschijnlijk groot en sierlijk. Meteen bij de ingang zagen we ze al maar de meeste zagen we op de derde dag, toen we getipt werden mbt de plek van een neushoorn. Die hebben we helaas nooit gevonden, wel een hele kudde giraffen die we heel dicht konden benaderen.
• Gemsbokken; ook deze hebben we veel in het park gezien, helaas nooit van dichtbij, toch hebben we een paar mooie foto’s kunnen maken (zelfs zonder zoomlens). Gemsbokken zijn te herkennen aan hun rechte lange hoorns.
• Blauw Wildebeest; nee niet onze Toyota, die is trouwens wit. Op dag 1 bleven ze nog op een behoorlijke afstand. Op dag twee reden we er bijna eentje voorbij. Herman schrok ervan en slaakte een luide vloek (waar Véronique weer van schrok). Snel achteruit gereden en ja hoor, hij was er nog (op +/- 12 meter). Imposant.
• Secretarisvogel; grote loopvogel. In Etosha hebben we deze vogel een paar keer mogen zien. De Secretarisvogel schijnt ook te kunnen vliegen maar met moeite en vangt zijn prooi met zijn poten en trapt hem dan dood. Deze vogels lopen zo statig dat je ze je gemakkelijk met een aktetas onder de vleugel kunt voorstellen.
• Kori trap; ook een grote loopvogel. Kan ook vliegen en anders dan zijn naam doet verwachten trapt deze vogel zijn prooi niet dood.
• Parelhoen (Helmet Guinefowl); Grijs lichaam, blauwe kop. Veel gezien en niet alleen in Etosha.
• (steppen) Zebra; de eerste Zebra’s zag Herman ’s morgens bij de waterhole van de Okaukuejo lodge, gelegen in het park van Etosha. Normaal zijn de waterholes in het park de plekken om beesten te spotten maar door de vele regen van dit jaar is er voor de beesten geen noodzaak om naar deze waterholes te gaan, er is genoeg water in het park. De Zebra’s dachten er anders over. Later hebben we nog veel zebra’s gezien. Aangezien ze niet schuw zijn hebben we er een paar mooie foto’s van kunnen maken.
• Jakhals; we waren voor ons vertrek naar Namibië gewaarschuwd voor de jakhalzen, die op campings rond konden struinen. We hebben ze op onze hele reis maar weinig gezien. De eerste zagen we tijdens het eten in het restaurant van de Okaukuejo lodge. Ze kwamen tot 5 meter afstand van het terras en scheurden een vuilniszak open. Het bedienend personeel leek dit heel normaal te vinden.
• Grondeekhoorns; hele leuke kleine beestjes die we voornamelijk op de ochtend van de tweede dag zagen. Ze hadden hun hol vlakbij de weg gemaakt. Ze staan rechtop en de mannetjes zijn makkelijk te herkennen (zie foto). Sommige bezoekers van Etosha zijn niet echt onder de indruk van deze leuke beestjes aangezien weeen paar keer hard voorbij gereden werden toen we deze beestjes aan het bewonderen waren. Vederop lag er eentje op de weg, dood gereden.
• Struisvogels; deze hadden we al een paar keer in het wild en bij de Bagatalle Game Ranch gezien. Het blijven erg leuke beesten om naar te kijken.
• Steenbok; mooie, kleine bokjes. Klein gewei helaas erg schuw. Door hun schuwheid hebben we helaas geen goede foto van ze kunnen maken.
• Leeuw; op de tweede dag reden we langs de Etosha zoutvlakte toen we door een andere auto aangehouden werden. Men wist te vertellen dat even verderop een mannetjes leeuw zat. Na wat gezoek stonden we dan oog in oog met de koning der jungle. Hoewel oog in oog, dat viel een beetje tegen aangezien de leeuw op gepaste afstad achter een prikkelbosje zat. Later ging hij er ook nog bij liggen en toen zagen we alleen zijn staart nog maar heen en weer slingeren. Tenslotte bleef zijn staart ook nog in de prikkels hangen en zagen we niks meer bewegen. Toen we aanstalten maakten om weg te rijden stond hij weer even op.
Wat later zagen we ergens een hele stoet auto’s staan, hier moest iets te zien zijn en ja hoor, langs een smal pad bleken er (op zijn minst) één leeuwin met een paar welpjes onder een boom te liggen. We vermoeden dat en nog meer dieren lagen, maar die konden we niet zien. Niet omdat de leeuwen zo goed verstopt waren maar doordat ons zicht door de auto’s versperd werd. Er bleven maar auto’s komen en aangezien we toch niets konden zien besloten wij maar door te rijden. Het was nog een heel gemanouevreer om uit het kleine pad,tussen al de auto’s door, weg te komen. Buiten het pad hield een vrachtwagen, vol met toeristen, ons tegen en vroeg wat er te zien was. We konden vertellen dat er leeuwen waren maar dat we de vrachtauto niet adviseerden om met zo’n grote wagen het pad in te rijden. De chauffeur dacht daar anders over en wilde het toch proberen. Dit moet een behoorlijke (verkeers)chaos gegeven hebben. En de leeuwen maar lachen.
• Rood Hartebeest; dit dier kwamen we alleen de 3e dag tegen. Groot, rood gekleurd (de naam zegt hert al) en helaas wat schuw zodat we geen goede foto’s konden maken.
• Cheetah of Luipaard? In Etosha mag je de auto niet uit. Aangzien dit wat lastig is als je bv. naar de WC moet of een bakje koffie wilt maken zijn er plekken afgezet (of het zijn plekke waar weinig beesten verwacht worden). Hier zijn picknicktafels en WC’s. Bij één zo’n plek, dicht bij de Etosha zoutpan, hielden we pauze. We waren niet de enigste, er waren ook toeristen, met gids, uit de Onguma lodge, de lodge waar wij die avond ook zouden verblijven. Eén van de toeristen vond leeuwen sporen in het zand, gelukkig identificeerde de gids dit als hyaena sporen. Volgens de gids liep verderop een neushoorn met jong. Die hebben we dus helaas niet gevonden. De gids vertelde ook dat er een luipaard in de omgeving was. Deze hebben we wel gevonden, hoewel het ook een cheetah had kunnen zijn. Helaas (of gelukkig) bleef onze luipaard/ cheetah op grote afstand. Hij zat wel op een heuveltje zodat we hem toch enigszins konden bewonderen.
• Kudu; dit grote dier hadden we ook al tijdens de game drive van de Bagatelle Game Ranch gezien, maar ja, toen was Herman vergeten de memory card terug in de camera te stoppen. Nu zagen we ze weer en hadden we gelukkig wel een memory card in de camera.
• Stokstaartjes; samen met de grondeekhoorns waarschijnlijk toch wel de leukste beestjes. Deze zagen we de 3e dag toen we op weg waren naar olifanten in het noorden van het park. Ze zaten naast de weg lekker te dollen. Ze schrokken even toen we aan kwamen rijden maar toen we stopten en even wachtten dolden ze weer lekker verder.
• Dik-dik; mooi klein rank bokje, helemaal niet dik. Een lust voor het oog. Helaas schuw.
• Leguaan; één van onze eerste dagen in Namibië, onderweg naar Sesriem, reden we er eentje bijna plat. Gelukkig kon onze 4x4 Toyota op tijd stoppen. Een foto zat er toen niet meer in. Hier zagen we de leguaan wel goed, helaas zat hij tussen het gras, dus hebben we nog geen foto.
• Olifant; in het noorden moesten olifanten zijn, daar gingen we dus heen. Onderweg naar de olifant moesten we ook nog even stoppen om onze 3000 km foto te maken. Herman er snel uit, wat helemaal niet mag in Etosha. Voor ons reed een safari wagen met gids. Het leek ons wel zo veilig om deze maar te volgen. De uitwerpselen van de olifant werden steeds verser (dat konden wij zelfs beoordelen) en ja hoor, langs de weg liep een grote mannetjes olifant. Snel lopend en op zijn weg alles opetend wat hij tegen kwam. Indrukwekkend! Hij stak de weg over en bleef daar staan. De gids voor ons ging steeds dichterbij en wenkte ons hetzelfde te doen. Na een hoop getrompetter en een schijnaanval zijn we toch maar snel in z’n achteruit gegaan. Nadat de olifant een boom vernield had besloot de gids dat ook maar te doen.
• Hyena; langs de weg, gezien door een andere auto, die stil was gaan staan om foto’s te maken. We konden dichterbij komen en zagen hem ook. Hij zag er opgejaagd en zielig uit. (Herman heeft hem nadien nog regelmatig op onnavogbare wijze nagedaan).
• Kameleon (flap-necked chameleon): middenin op de weg vlak buiten Etsoha. Wiegde heen en weer voordat hij een stap maakte. Heeft hele aparte pootjes en ogen waarmee hij achter zich kan kijken om insecten te vangen. Hoewel we vermoedden dat het een kameleon was, hebben we de naam pas twee weken later ontdekt.
• Heel veel vogels, die we lang niet allemaal kennen. Mbv de Etosha brochure (die we vaak gebruikt hebben op onze reis) determineerden we de volgende: Southern pale chanting goshawk, Rock kestrel, Blue crane, Three-banded plover, Cattle egret (buiten het park, pikken insecten van de huid van het vee), flamingos (een roze zee, maar te ver weg om te fotograferen), Grey heron, Cape crow, Northern black korhaan, verschillende soorten neushoornvogels (deze vogels hebben we hiervoor en hierna vaak gezien), Lilac breasted roller (nationale vogel van Botswana).

Na al dit moois verlieten we Etosha aan de oostkant. Op het laatste stuk weg werden we nog begroet door Impala’s die de weg over renden. Dagen om nooit te vergeten.

ONGUMA
Bij de uitgang van Etosha konden we nog wat knuffels en ballonnen kwijt aan de daar aanwezige kinderen. Meteen na de uitgang moesten we linksaf naar onze lodge, Onguma. We hadden gereserveerd voor het Bush camp, maar omdat wegens verbouwing gesloten was, mochten we in het super de luxe ‘fort’slapen, wat we helemaal niet erg vonden!
Er werd ons ook gevraagd om iemand van het personeel een lift te geven, wat voor ons geen enkel probleem was. Na 8 km hobbelen over een slechte weg en een paar wrattenzwijnen en giraffen later, stonden we voor een fort in Afrikaans-Marokkaanse stijl: de ontvangshal van onze lodge.
Ineens belandden we in een zee van luxe. Bij binnenkomst van de hal werd water uit een soort Marokaanse theepot over onze handen gegoten zodat we ze konden wassen, waarna we een handoekje aangereikt kregen om ze af te drogen. Dit alles door overdreven beleefde zwarte mannen in een soort Noord Afrikaanse klederdracht. In het midden van de ontvangsthal was een vijver met stapstenen waarover we de andere kant van de hal konden bereiken. Hier was het terras met een magnifiek uitzicht op Etosha.
Onze kamer bleek een huisje in dezelfde stijl als het fort inclusief terras met uitzicht op Etosha. Zelfs vanuit ons bed konden we Etosha (en een fantastische zonsondergagn) nog zien.
We hadden een achthoekige badkamer in Marokkaanse stijl met twee wasbakken, één voor de man en één voor de vrouw. Boven de badkamer was een uitkijktoren waar we helaas niet in konden.
Diner was op het terras van het fort, de 200 meter naar het fort moesten we per auto afleggen, er konden namelijk leeuwen in de buurt zijn.
Diner met uitzicht op Etosha was fantastisch, helaas waren we te moe om er echt van te kunnen genieten.
We hebben heerlijk geslapen onder de klamboe, met het geluid van grazende springbokjes voor ons terras.