Jij nie loop zo zo vinnig nie! (cheetahs aaien)

Om het terrein van Otjitotongwe Cheetah Farm te bereiken moeten we twee hekken door. Betreden op eigen risico staat erop. Het wemelt er van de prachtige vlinders. Sommige lijkend op de Koninginnepage, kleine blauwtjes, zwarte met vier gele vlekken met oranje er omheen en iets blauws... Een mooi contrast met de cheetahs die we zullen gaan zien.
Bij de farm is een bel. Er lopen namelijk drie tamme cheetahs het erf. De eigenaar komt naar ons toe buiten het hek en stelt zich voor als Tollie. Hij weet niets van onze reservering maar gelukkig hebben we het op papier staan. We mogen een plek uitzoeken op de camping achter de berg (Tollie’s terrein is 7000 ha groot) en om 3 uur zal hij ons daar oppikken.

De camping lijkt in eerste instantie wat verwaarloosd, maar schijn bedriegt. Het is een prachtige plek met veel bomen, middenin de natuur, waar een neushoornvogel haar kleintjes voedt waar we bijstaan. Er zijn zelfs chalets, een mooie zelfgebouwde uitkijktoren waar je van de zonsondergang kunt genieten en een zwembad. We hebben alles voor onszelf want vandaag zijn wij de enige gasten.
Om 3 uur haalt Tollie ons op met de pick-up truck. We mogen achterin staan. Hij rijdt rustig zodat we niet nat worden van het opspattende water van alle plassen op het pad. We stoppen bij het erf.
Tollie geeft in het Afrikaans insructie over het aaien van de cheetahs: wel op de kop en achter de oren, niet aan de poten, de buik of de onderrug komen. OK...we gaan dus cheetahs aaien? Wij dachten dat we meegingen om te zien hoe ze gevoerd werden...
“Loop nu maar rustig achter me aan naar het gazon”, zegt Ollie. We gaan het hek binnen, Herman draagt de camera. De drie tamme cheetahs lopen met ons mee. Herman blijft iets achter om een foto te maken, eentje loopt naar hem toe (zie foto).
Op het gazon pakt Tollie, nog steeds rustig bewegend (want snelle bewegingen kunnen de cheetahs triggeren tot jachtgedrag) een scherpe kam en begint de dieren te kammen. Dit ritueel voert hij iedere dag uit in aanwezigheid van de toeristen die op zijn landgoed verblijven. De drie cheetah dames heten Baba, Ziel (?) en Stoter (vanwege het omstoten van bagage van toeristen). Ze zijn 10, 12 en 2 jaar oud en groot gebracht op de farm van Tollie en zijn vrouw Roeleen Nel. Maar hoezeer ze ook aan mensen gewend zijn, het blijven wilde dieren, vertelt Tollie. Als ze de kans krijgen pakken ze een geitje uit zijn kudde.
Ik mag nu naast Baba gaan zitten “zodat je man een foto van je kan maken.” In hoeveel fotoboeken en op hoeveel weblogs zal al een foto prijken van de cheetah aaiende of kussende vrouw, gefotgrafeerd door haar man? “Ik moet even wennen”, zegt ik en probeer mijn stem zo ontspannen mogelijk te laten klinken.
Baba maakt een doorlopend brommend geluid, wat volgens Tollie hetzelfde is als het spinnen van een poes. Oh. Ik aai de cheetah op haar kop. De haren voelen stug, niet echt zacht. Ik verwacht dat ze ieder moment haar kop kan omdraaien om een snauw te geven. Maar het gebeurt niet. Herman is al gauw op zijn gemak en klikt lekker door.
Een klein hondje ligt rustig op het gazon vlakbij de cheetahs. Zij zijn aan hem gewend en hij weet dat hij zich rustig moet gedragen. Mocht het hondje toch gaan rennen dan kunnen de cheetahs hem achterna zitten, maar ze zullen hem dan alleen een tik met hun poot geven.
De tweejarige kleindochter van Tollie loopt af en toe ook even gezellig op het gras, maar wordt goed in de gaten gehouden door papa en opa.
We blijken de cheetahs te aaien op het moment dat ze honger hebben. Marco (de zoon van Tollie?) komt aanlopen met een emmer met grote brokken vlees. “Wat eten ze?” vraagt Herman. “Toerist van gisteren,” grapt Ollie. Elke cheetah krijgt haar eigen brok vlees.
Marco draagt een T-shrit met een plaatje van een cheetah erop. Herman leest de tekst die eronder staat: “Van 0 naar 110 km in 4 seconden.” Waarop Oliie lacht: “Jij nie loop zo vinnig nie!”

Dan is het tijd voor het voeren van de wilde cheetahs. We stappen weer achterop de pick-up truck en Marco rijdt naar een groot omhend terrein waar er 16 leven. Ze zijn ooit bij de familie Nel gebracht omdat ze neergeschoten waren door boeren of ze zijn hier geboren. Boeren schieten op cheetahs, omdat deze dieren niet allleen doden wat ze nodig hebben om te overleven. Een cheetah kan in een week wel 20 to 30 geiten doden leerden we bij Bagatelle Game Ranch eerder op deze reis. Hij laat ze dan gewoon liggen. Een luipaard daarentegen doodt één dier, eet wat hij nodig heeft en bewaart de rest tot later tijdstip bovenin een boom.
Om de cheetahs zonodig op afstand te houden als hij uit de auto stapt en naar de bak met vlees achterop de truck loopt, heeft Marco een dunne stok. Wanneer hij die gebruikt deinst de cheetah een beetje terug. Dit doet me denken aan een leeuwentemmer in het circus.
Twee keer stoppen we op het cheetah terrein. Er melden zich 8 dieren. Elk krijgt een stuk vlees toegeworpen dat gevangen wordt met de poten. Als ze geen honger hebben omdat ze bijvoorbeeld een aardvarken of een haas gevangen hebben, komen ze niet naar de auto om te eten. Zo natuurlijk zijn ze gelukkig nog wel.