Stokstaartjes (Brandberg White Lady)

STOKSTAARTJES
We zagen de bui al in de verte hangen, eerst konden we de Brandberg zien liggen, later niet meer. De gehele berg lag in de wolken, regenwolken. We waren onderweg naar de Brandberg White Lady lodge en we reden op een klein weggetje. We waren aan de late kant en het begon al te schemeren. Volgens het bord aan het begin van dit weggetje was het nog 15 km naar de lodge. Rond de 15 km kwamen we inderdaad een bord tegen, sterker nog , we reden er bijna aan voorbij. Hoewel we het bord niet helemaal goed gelezen hadden, waarschijnlijk door de haast, gingen we de weg, zeg maar gerust pad, naast het bord in. We vervolgden het pad en ondertussen begon het stevig te regen en te onweren. We zaten middenin de bui. We bleven het pad vervolgen maar helaas we kwamen nog niets tegen, geen teken dat wees op de aanwezigheid van een lodge. De twijfel sloeg toe, gingen we wel de goeie kant op? Wie van ons twee had de pijl aan het begin van dit pad goed gezien? Jij toch? De regen en de schemering namen toe. Na enige discussie besloten we terug te rijden. Het pad was smal en keren was niet eenvoudig maar uiteindelijk wees de neus van onze 4x4 de andere richting op. Terwijl we terugreden kwam de regen met bakken uit de hemel. Het pad stond blank en onweer, bliksem en de invallende avond maakten het plaatje compleet. Hier wilden we niet graag stranden. Na een tijdje, het viel ons tegen hoe ver het nog rijden was, kwamen we weer bij het begin van de weg waar het bord met de pijl stond en wat bleek? De pijl wees ons toch echt dit pad in. Auto maar weer gekeerd en daar gingen we weer. Het pad was er door de regen niet beter op geworden, we reden zowat door een rivierbedding. We kwamen weer bij het gedeelte waar we de auto gekeerd hadden en eindelijk kwamen we bij een bord dat ons naar de receptie van de lodge verwees. We waren er nog niet, nu moesten we een echt riviertje oversteken, dat door de aanhoudende regen aardig wild geworden was. Toch maar even teruggereden naar het bord van de receptie om ons te verzekeren dat we toch echt de rivier over moesten steken. Toen met enige vaart naar de overkant. Eindelijk waren we dan bij de receptie, het begon ook al minder te regenen. Bij de receptie kregen we onze kamer toegewezen die in een gebouw 200 meter vederop gelegen was. We hadden in het donker wat moeite om onze kamer te vinden maar eindelijk waren we er dan. We hadden niet veel tijd want we moesten al snel weer terug voor het diner. We namen onze laptop mee in de veronderstelling dat de lodge een wifi -verbinding had. Dit bleek een vergissing, men kon wel een aansluiting beschikbaar maken, maar dat vonden we ook weer niet nodig. Terwijl de vrouw van de receptie ons dit vertelde viel ons op dat ze iets harigs onder haar arm had. Het bleek een stokstaartje te zijn. Het stokstaartje, Carlos, was droevig omdat zijn partner, Caroline, diezelfde dag door een toerist dood gereden was. De man, van de vrouw van de receptie, kwam ook binnen, wederom met een stokstraatje, een kleintje. Het paste in één hand. Dit stokstaartje was waarschijnlijk uit de groep verstoten en door de lokale bevolking bij de lodge gebracht. Caroline en Carlos hadden het kleintje geadopteerd. Een lief en aandoenlijk diertje.

Tijdens het diner kregen we een voorstelling van de lokale bevolking die bij de lodge werkte. Er werd gedanst en gezongen in de lokale taal (Damara). Iedereen droeg gewoon zijn werkkloffie, de dames uit de keuken hadden de plastic beschermkapjes nog om het haar en de schorten nog om. De meeste nummers die ze zongen hadden ze zelf gemaakt. Het swingde als een achterlijke. Véronique had best mee willen dansen, maar we werden er niet toe uitgenodigd en we waren te bescheiden om er als toerist in te springen. Na afloop bleek dat ze het heel leuk hadden gevonden als we mee hadden gedaan.
De voorstelling was al erg leuk, maar het werd nog leuker toen stokstaartje Carlos heen en weer trippelend en verbaasd kijkend tussen de dansers opdook. Dieren op het toneel.... daar kan een mens niet tegenop:) Carlos stal behoorlijk de show. Na de voorstelling liep hij nog wat rond, nestelde zich tegen de schoen van een gast, likte zich schoon en viel in slaap.

WHITE LADY ROTSTEKENINGEN
De reden om naar de Brandberg White Lady Lodge te gaan, is de nabijheid van de Brandberg en de daar aanwezige pre-historische rotstekeningen. De Brandberg dankt zijn naam aan de rode kleur die hij bij zonsondergang krijgt. De hoogste piek, de ‘Königstein’ (weer zo’n Duitse naam), is met zijn 2573 meter, de hoogste top van Namibië. Drie dagen kost het je om in de hitte naar boven te gaan. Dit waren we niet van plan.
Vanuit de lodge rij je in +/- 30 minuten naar de voet van de berg, waar gidsen voor je klaar staan om je naar de White Lady rotstekeningen te brengen. Siegfried, een lange magere Damara-man gaat ons voor op een wandeling van 45 minuten door een prachtig dal. Het is wel een wandeling die je op slippers of ander open schoeisel moet maken, aangezien de nodige riviertjes en beekjes overgestoken moeten worden. De wandeling op zich is al zeer de moeite waard en de gids vertelt veel over de flora en fauna van dit gebied. We vroegen Siegried na afloop om de namen van de bomen waar hij onderweg over verteld had voor ons op te schrijven. Voor de liefhebbers staat hieronder een overzichtje.
Sommige rotsen zijn wit van de uitwerpselen van een klein dier dat verwant is aan de olifant: de rock dassie. Als je in de handen klapt komen ze uit hun hol te voorschijn. Ze lijken op grote marmotten.

De White Lady, de rotstekening die zijn naam gaf aan deze plek, blijkt helemaal geen Lady te zijn, maar een sjamaan waarvan het onderlichaam, vanwege het dansen in steenkool, wit van het gruis geworden is. Hij heeft lang haar, waardoor de Duitse onderzoeker die de tekeningen in 1918 ontdekte, dacht dat het om een vrouw ging. Onze gids vertelt dat juist de mannen hun haar lang droegen en de vrouwen kort, omdat de mannen zich op hun jacht-tochten onderweg konden wassen in een riviertje of beek. De vrouwen wasten zich niet. Ze bleven bij de grot en droegen hun haar om hygiënische redenen kort. Omdat onze gids een Damara-man is, net als zijn verre vooorouders die de rotstekeningen maakten, vertelde hij over hen alsof hij ze haast persoonlijk kende.
De White Lady is één van de vele pre-historische rotstekeningen die Brandberg rijk is, maar wel de makkelijkst bereikbare en de bekendste.

Flora in het dal van de Brandberg
Salpadora persica (Khoris)
Boscia Albitranga
Compredum umperbe (Leadwood)
Caricorema capitala (desert star)
Aksensonia Afra
Wilde vijg
Brandberg Acacia