Politie op de achterbank

Na Brandberg was het 8 uur rijden na Xaragu campsite. Voornamelijk over gravel road. Door de vele regen waren de wegen erg slecht geworden. Sommige delen waren weggespoeld, andere stonden onder water. Dit water varieerde van een plas, een beekje, een riviertje tot zelfs een stromend riviertje. Lekker doorrijden was er niet bij. Zelfs bij de plassen was het uitkijken, aangezien het wel eens een diepe plas kon zijn. Het meest spannende waren natuurlijk de riviertjes, die we dan ook stapvoets passeerden.
Ook de nodige mede toeristen bleken een gevaar te kunnen zijn. Zo stond er net buiten Khorixas een toerist midden op de weg zijn TomTom te programmeren. Dit deed hij net op het enige stukje asfalt die we die dag gezien hadden en waar de snelheid dus ook wat hoger lag. Ons Wildebeest reageerde snel en adequaat. Iets verder kwamen we twee dames tegen die net over de top van een heuveltje een foto wilden maken. Ze bleven ook nog midden op hun kant van de weg staan. Wederom reageerde ons beest op tijd. Stevig remmen en een uitwijkmanoeuvre bleken genoeg om het gevaar te keren.

Zonder kleerscheuren kwamen we dan ook in de sfeervolle Xaragu campsite aan. Net voor de ingang moesten we een beek passeren. Bij inchecken bleken we de campsite voor ons alleen te hebben, we mochten kiezen, tijdens het opzetten van de tent begon het te regenen en tTijdens het diner ging het nog harder regenen en ook onweren. Het regende zo hard dat het dak van de patio het niet droog hield. Gelukkig lekten er slechts hier en daar druppels (meer hier hier, waar Herman zat, dan daar, waar Véronique zat). Wel zwol de beek, bij de ingang van het campsite,tot rivier aan. De lokale bevolking, die op de campsite werkte en in een dorpje aan de andere kant van de rivier woonde, was bang dat ze die avond niet meer naar huis konden. Wij waren bang de volgende dag gevangen te raken op de campsite. Al met al mocht dit alles ons diner niet verpesten. Het eten was heerlijk, de sfeer was erg goed. Ook hier werd, net als bij de Brandberg White Lady Lodge, door het personeel in de lokale taal een zang en dans showtje gegeven. Later begrepen we dat deze showtjes slechts oefening waren voor een zang- en dans competitie tussen het personeel van de lodges in de omgeving. Natuurlijk was de tip aan het einde van de show ook erg welkom. We bleken ook hele leuke tafelgenoten te hebben. Een jong Nederlands stel, dat vanuit Kaapstad vertrokken was en maar liefst 10 weken ging rondtrekken door Zuidelijk Afrika. Al pratend bleek dat ook zij bij Brandberg White Lady lodge geslapen haddden, op de campsite. En ja, zij hadden ook het dansende en zingende personeel gezien en gehoord. Toen we over de stokstraatjes begonnen werd het stil. En toen we vertelden over het lot van Caroline werd het zelfs pijnlijk stil. Ja, Caroline was onder hun wielen gekomen, ze zaten er nog steeds erg mee.

De volgende dag werden we wakker met een luide donderslag. Het begon weer te regenen. Gelukkig was de rivier wel weer een beek geworden. Toch pakten we maar snel in om te voorkomen dat door de regen de beek weer aan zou zwellen en we alsnog vast zouden komen te zitten. Er was nog wel tijd voor een lekker ontbijtje.

Deze dag zouden we naar Opuwo rijden. De weg was, net als de dag ervoor, erg beschadigd en er lag weer (of nog steeds) veel water op. Zoals jullie gemerkt hebben, is de regen en het al of niet begaanbaar zijn van de wegen een terugkerend onderwerp, zowel in onze verhalen als in de gesprekken met mensen onderweg. Erg belangrijk in een land waar 85 procent van de wegen overhard is!

Na ongeveer 150 km passeerden we een controlepost. Hier word gecontroleerd of er geen vee en verse produkten vanuit het noorden, waar de gekke koeien- en andere ziekten heers(t)en, naar het zuiden gebracht worden. Aangezien wij van het zuiden naar het noorden reden hadden we geen last van deze controle, toch werden we aangehouden. Een stotterende politieofficier met een grote oude wond in zijn gezicht sprak ons aan. Of wij twee politieagenten mee naar Opuwo konden nemen, ze hadden daar om 14:00 een meeting. We wilden ze best meenemen maar 14:00 ging sowieso niet lukken. Prima, als we ze maar meenamen. Op de achterbank wat plaats gemaakt, de bagage in de achterbak en we waren weer op weg. Nu met twee politieagenten, een man en een vrouw, rijker. De vrouw sprak nauwelijks Engels, de man sprak Engels met een zwaar accent en was daardoor niet altijd verstaanbaar. Wel had hij goede ogen en spotte voor ons het nodige wild. Op een gegeven moment zag hij giraffen, die wij dus niet zagen. We stopten en liepen het veld in en ja, warempel, daar stonden twee prachtige giraffen. Wat een geluk dat we de agenten bij ons hadden!
Net voor Sesfontein was het tijd voor onze 2000 km foto, de agenten moesten er natuurlijk ook op. In Sesfontein namen we een lunch en nodigden de agenten uit. De vrouw wilde niets, alleen een blikje fris maar de man had ook wel zin in een tostie en wat fris. Zo zaten we met z’n vieren aan blikje fris en met z’n drieën aan de tostie. De mannelijke politieagent wilde graag wat terugdoen en bestelde voor iedereen nog wat te drinken. Hij had gezien dat wij een cola dronken en kwam opnieuw met cola aan.Toen Herman na afloop de lunch betaalde, bleek dat hij het rondje van de agent ook betaald had. Hier was de agent niet blij mee en aangezien hij toch nog steeds wat terug wilde doen vroeg hij ons dan ook in Sesfontein bij een supermarkt te stoppen. Hier kocht hij voor ons 5 blikjes Cola, heel erg aardig en voor hem waarschijnlijk een aanzienlijk bedrag.
Bij de supermarkt werden we meteen omzwermd door de lokale bevolking die ons weer van alles wilde verkopen. Véronique kocht een ketting die ze meteen omdeed. Dit bleek later op de reis nog goed van pas te komen.
Na de blikjes in onze koelkast gestopt te hebben konden we weer verder naar Opuwo. Onderweg stopten we nog voor een paar jongens die een kudde geitjes aan het opdrijven waren. Ze wilden eten van ons, dat we helaas niet hadden. We gaven ze stuiterballen, waar één van hen spontaan mee begon te stuiteren, terwijl een ander er gretig zijn tanden in zette. De vrouwelijke agent legde uit dat stuiterballen niet om te eten zijn. We hadden gelukkig ook wat snoep dat we aan de kinderen konden geven. Hiervan leerden we dat de kinderen langs de weg soms blijer zijn met voedsel en snoep dan met speelgoed.
Op het centrale pleintje in Opuwo zetten we de agenten af. We beloofden hen de 1000 km foto te sturen. Hadden ze een email adres? Nee, we konden de foto sturen naar een postzak in Opuwo.
Op het pleintje werden we weer meteen benaderd door mensen die ons hun zelfgemaakte sieraden wilden verkopen. Dit keer konden we zeggen dat we al een ketting hadden en wezen naar de hals van Véronique. “Maar je hebt nog geen armband!”