Vette lijven (Cape Cross)

VETTE LIJVEN (CAPE CROSS)
Lijven, vette lijven, zover als we konden kijken. Volgens de Lonely Planet moesten het er wel 100.000 zijn, later hoorden we dat het er waarschijnlijk wel 200.000 waren. We geloofden het allemaal direct. En stank en herrie. Volgens dezelfde Lonely Planet was het verstandig om een zakdoek mee te nemen en die voor je neus te houden vanwege de stank. Zo erg was het gelukkig niet, maar volgens een oud collega van Herman die hier ook al geweest was (en die mee leest), was de stank adembenemend. En dat klopte.
We liepen over een vlonder met hekwerk. Sommige zeehonden, want dat waren het, waren binnen handbereik. Sterker, ze lagen zelfs onder de vlonder, we voelden de lijven tegen het hout schokken als er weer eens gevochten moest worden om hun territorium te verdedigen. Want een groot deel van de interactie die plaatsvond was aggressief. Wie heeft ooit bedacht dat zeehonden schattig zijn en dat je er leuke knuffels van kunt maken?
Ook zagen we veel kleintjes (waarvan er eentje waarschijnlijk wèl model heeft gestaan voor de knuffels – zie foto), sommige werden gezoogd, ook binnen ons handbereik. We hebben ze niet aangeraakt hoor. We wilden toch geen knauw van een boze moeder krijgen.
Op een gegeven moment was het voor ons tijd om wat te gaan eten, maar om dit nu te doen in de stank en de herrie van de zeehonden daar hadden niet echt veel zin in. We besloten naar een picnickplek te rijden die we ongeveer 500 meter eerder gezien hadden, deze was zeehonden vrij, althans, vrij van levende zeehonden. Er lag een dode op het strand en we zagen zeehonden schedeltjes, ook niet echt een plek om van de lunch te genieten. We zijn toen maar naar de ingang van het park gereden om daar, in de troosteloze omgeving van de Skeleton Coast, een broodje te eten.

SKELETON COAST
Om bij Cape Cross te komen waar de zeehonden zich ook bevinden moesten we een deel van de Skeleton Coast volgen. Volgens Lonely Planet heeft de naam te maken met de vele scheepswrakken die hier op de kust liggen. We hebben er maar eentje gezien en om een goede foto te maken moesten we hiervoor het strand op. Met onze 4X4 was dit geen enkel probleem hoewel we even naar low gear moesten schakelen om ook weer van het strand weg te komen. Zodra we stil stonden werden we door lokale verkopers omsingeld, naast de low gear was het kopen van wat half edelstenen ook een vereiste om van het strand af te komen iets wat Véronique maar al te graag deed.