Welwitschia mirabilis

Het lezen van deze naam zal de harten van de botanici onder ons wellicht sneller doen kloppen. Op de ochtend voordat we de Township Tour deden, mochten we deze bijzondere plant in levenden lijve aanschouwen in de woestijn buiten Swakopmund. Hier en nog noordelijker in West Namibie is de enige plek op de wereld waar deze plant groeit. De plant ligt plat op de grond, wordt gerekend tot de bomen, is verwant aan de coniferen (zie de kegels) en kan duizenden jaren oud worden. Het exemplaar op de foto’s wordt geschat op iets minder dan 1000 jaar oud.
De Welwitschia heeft eigenlijk maar twee grote bladeren die in de loop van de tijd scheuren en uitrafelen, waardoor het lijkt of ze heel veel bladeren heeft. De plant overleeft in deze nabij zee gelegen woestijn, doordat hij/zij naast een niet zo diepe wortel, via poriën in de bladeren vocht opneemt uit de mist die van zee komt! (Slim hè). Verder bevat hij/zij stoffen die grazende dieren niet lekker vinden. Heel handig in een land waar springbokkken maar ook koeien en geiten vrij rondlopen.
Er zijn vrouwelijke en mannelijke planten. De vrouwtjes hebben gelig-bruine kegels waar de zaden inzitten, terwijl de mannelijke planten meer en kleinere zalmkleurige kegels dragen. De Welwitschia op de foto heeft heel veel kegels, maar ze zijn bruin en niet zalmkleurig, daarom denken we op grond van bovenstaande informatie dat het exemplaar op de foto een vrouwtje is. Mocht iemand hier een andere mening over hebben, dan horen we dat graag!
Vaste bewoners van de Welwitschia zijn de geel met zwarte ‘pyrrhocorid’ kevers, die sap uit de plant zuigen. Dit lazen we in de Lonely Planet gids pas nadat we de foto’s van de kevers genomen hadden. Ze vielen gewoon erg op, omdat ze inderdaad in groten getale over de Welwitschia rondliepen, terwijl ze met de achterlijven aan elkaar vastzaten. De Lonely Planet vermeldt dat ze ook wel ‘push-me-pull-you bug’ genoemd worden, omdat ze voortdurend met de achterlijven aan het paren zijn. Hebben we toch zomaarper ongeluk een bijzondere kever gefotografeerd!

Verder hieronder nog wat foto’s van andere dapppere woestijnplanten en het landschap waarin ze groeien.

DUITSERS EN ZUIDAFRIKANEN IN NAMIBIE (ook in de woestijn)
Ook een foto van overblijfselen van een pantservoertuig uit de Eerste Wereldoorlog. Dit en verroeste stukjes blik, ligt hier zomaar middenin de woestijn, als stille getuigen van menselijke aanwezigheid. Het Zuid Afrikaanse leger had hier in de woestijn gedurende enkele dagen in 1915 z’n kamp opgeslagen om tegen de Duitsers ten strijde te trekken.
Namibie was van 1884 tot 1918 gekoloniseerd door de Duitsers en heette toen Duits Zuid West Afrika. Van deze relatief korte overheersing zijn tot op de dag van vandaag nog overal de invloeden te vinden – o.a.iin de architectuur, in de taal (namen van personen, straten en plaatsen) en in de kleding van de Herero vrouwen (zie verhaal Township Tour). Na de Duitsers kwamen de Zuid-Afrikanen. Pas sinds 1990 is Namibie onafhankelijk. Ook de invloed van Zuid-Afrika is merkbaar in bovengenoemde aspecten van de taal. Voor vele Namibiers is Afrikaans hun moedertaal. Dit betekent dat zij en wij elkaar goed kunnen verstaan als we langzaam spreken. We moeten alleen soms wel uitkijken wat we hardop tegen elkaar zeggen :)
Voeg bij het Duits, het Afrikaans en het Engels dat sinds 1990 de officiele voertaal is, en je krijgt een aparte combinaties als ‘Bahnhoff Street’. In Windhoek is een hele wijk waar de straten namen dragen als Strauss, Chopin, Bach, Schubert, Beethoven en Grieg.
Dan zijn er de vele talen van de volken die hier al sinds mensenheugenis wonen, plus de invloed van de protestantse kerk, waardoor veel mensen bijbelse namen dragen. Behoorlijk multi-culti allemaal.