’t Went snel ’t links rijden...

’t Went snel ’t links rijden, vooral als iedereen ‘t doet.

We schrokken ons een hoedje op de ochtend van de tweede dag van ons verblijf in Namibië. We schoven de gordijnen van het raam in onze kamer open en wat stond daar voor wildebeest voor de deur, groot en wit met een enorme zwarte bek? Geen olifant of neushoorn, al helemaal geen jakhals of giraffe. Het was onze Toyota Hillux, de wagen die we de dag ervoor bij de autoverhuur hadden opgehaald en die ons de komende weken dwars door Namibie en Botswana zal brengen.

De eerste dag in Namibië begon om 5 uur ‘s morgens bij aankomst op het vliegveld van Windhoek. Het was nog donker. Het eerste dier dat we zagen was een grote nachtvlinder die op de tas van de passagier voor ons landde, terwijl we over een zebrapad van het vliegtuig naar de aankomsthal liepen. Overal om ons heen vlogen nachtvlinders, aangetrokken door het licht van het vliegveld. De grond lag bezaaid met dode exemplaren. Hier en daar ook een sprinkhaan met een lichaam ter grote van je middelvinger. De aankomsthal bleek nog gesloten te zijn. Daar stonden we dan met een paar honderd man, voornamelijk toeristen, wachtend op een zebrapad, te genieten van de machtig mooie rode gloed van de opkomende Afrikaanse zon, terwijl iemand de sleutel van de aankomsthal aan het zoeken was. Om ons heen het geluid van krekels en de eerste tsjilpende vogels. Véronique had zich verheugd op de geur van Afrika, die ons volgens sommigen tegemoet zou kunnen komen zodra we het vliegtuig uitstapten. We roken hier alleen een lichte geur van kerosine.
Toen de sleutel er eenmaal was ging het best snel. Onze paspoorten werden gestempeld en de bagage bleek er ook al te zijn. De chauffeur die ons op zou komen halen was snel gevonden en toen al zijn toeristen er waren konden we richting Windhoek (nog 40 km rijden) waar iedereen bij verschillende adressen werd afgezet. Wij bij Pension Steiner in het centrum van Windhoek.
Na een snel ontbijt en wat geslapen te hebben, werden we ’s middags opgehaald om ons Wildebeest/ Toyota in ontvangst te nemen.
Hij is erg groot(Hermans Smart past er wel 3 keer in). De achterbak zit vol met reserveonderdelen, campingspullen en een koelkast. Op het dak zit een tent die via een ingenieus systeem met enkele handelingen opgezet en afgebroken kan worden. We kregen bij het verhuurbedrijf van een zeer aardige jongen een duidelijke en uitgebreide instructie van meer dan een uur. Elise van Explore-Namibia (onze reisagent) was er ook en nam uitgebreid de tijd om onze reis nog eens met ons door te spreken. Na alles afgerond te hebben was de auto van ons, althans voor 5 weken.
Als eerste moesten we naar ons hotel in het centrum van Windhoek rijden. Lijkt makkelijk maar als je bedenkt dat ze hier links rijden en het in Windhoek best druk is, valt dat nog tegen. Gelukkig hadden we onze Tom Tom van huis meegenomen en onze Belgische Lucy gidste ons met zangerige stem door het verkeer. Opletten moesten we natuurlijk zelf. De eerste 2.8 kilometer gingen dan gelukkig ook goed. Laten we hopen dat dit ook voor de volgende 5000 geldt.

Die avond gingen we met de kippen op stok om de volgende dag ons beest in te pakken en boodschappen te doen. Tijdens het inpakken ging een ander beest, van de in totaal 5 die er op de parkeerplaats van Pesion Steiner stonden, heuvelafwaarts aan de wandel. Waarschijnlijk niet goed op de handrem gezet en ook niet in de versnelling. We zagen het gebeuren en schreeuwden van ontzetting, maar het beest reageerde niet en schampte een ander beest voordat hij tegen een derde tot stilstand kwam. Eén van de beesten, ook een Toyota, had aardig wat schade. Deze stond op de plek waar wij de avond ervoor gestaan hadden, voordat een stemmetje in Herman had gezegd dat hij de wagen maar beter kon verplaatsen, pfoeeeeeh!!!

Na het inpakken en de boodschappen konden we op pad. Lucy bracht ons weer netjes buiten Windhoek, waar ze aangaf dat we pas na 200 km linksaf hoefden. In Nederland zit je dan al in Groningen, in Namibie bij Kalkrand.
Buiten Windhoek kregen we ook de eerste tropische regenbui over ons heen. Zelfs op volle kracht konden de ruitenwissers het nauwelijks bijbenen, maar 5 minuten later was het alweer voorbij. We reden door bergachtig gebied en het bleef af en toe regenen.
100 Km verder werd het droog en na nog eens 100 km verder was het heerlijk zonnig en sloegen we linksaf, onze eerste dirtroad op. Véronique nam het stuur over en we zagen langs de weg onze eerste Springbokken,Kudu’s en struisvogels (ja we zijn nu echt in Afrika). Prachtige dieren, die we goed konden zien, WOW! Zoals we geleerd hadden, verminderden we de druk in onze banden en reden het laatste stuk naar Bagatelle Kalahari Game Ranch (www.bagatelle-kalahari-gameranch.com), een fantastische plek temidden van de rode zandduinen.

Men wees ons een prachtig ingericht rood stenen huisje toe, met hemelbed en muskietennet, waardoor we nog meer het ‘Out of Africa’gevoel kregen. Toen Véronique de camera uit de auto pakte, de deur sloot en zich omdraaide, snuffelde er ineens een sprinbok aan haar broek. “Herman, kijk!” “Maak een foto!”, riep Herman. Dat lukte ondanks de opwinding. We waren flabbergasted. Intussen liep de springbok rustig naar Herman en begon ook aan hem te snuffelen. Toen zagen we dat er tuinslang over zijn horentjes geschoven zat. Hij was tam. Wij waren er niet minder ontzet door, zo’n mooi en zacht beestje zo dichtbij.

Na enorm genoten te hebben van de zonsondergang was het tijd voor het diner: gebraden springbok. Véronique had gelukkig net op tijd aangegeven dat ze vegetarisch was, ze had het niet over haar hart kunnen verkrijgen zo’n zelfde beestje, dat een uurtje geleden nog aan haar gesnuffeld had, te moeten opeten.
Wederom gingen we met de kippen op stok waarna we ontwaakten met struisvogels in de wei. Het moet niet veel gekker worden.