Yoga onder de vuurtoren

“Dag schat, tot straks, ik ga naar de yogales”. En dan vanuit je vakantiehuisje in het donker op je prachtige huur Batavus met zeven versnellingen stappen (dat is vanwege het heuvelachtige duinlandschap hier de normale huurfiets, maar vergeleken bij mijn stadsfiets een bolide) en over de stille weg door het dennenbos naar het dorp fietsen. Niemand op straat op deze doordeweekse avond in maart. In de buurt van Utrecht zou ik me als vrouw alleen in het donker in zo’n stille omgeving niet op mijn gemak voelen, maar hier voelde ik me volkomen veilig. Dit alles gaf me zo’n weelderig gevoel van vrijheid, dat de tocht me niet lang genoeg kon duren. Wat ook weer niet handig was want ik moest wel op tijd komen.
Op het prikbord naast het postkantoortje in de Dorpsstraat had ik de aankondiging gezien: yogales – gasten welkom! Ik vond het wel een avontuur; eerder gingen we op Vlieland wandelen, fietsen, genieten van de natuur, etc. Maar met een yogales zou ik voor mijn gevoel deelnemen aan een activiteit van de mensen die hier wonen. Het leek me heerlijk ontspannend en bovendien heel bijzonder om mee te mogen doen. De les zou gegeven worden in de enige openbare basisschool van het eiland, OBS De Zeester. Maar aan welke kant van het dorp zat ie? Gauw langs het prikbord. 06 nummer van de docente stond erbij. Gelukkig, ze nam op. “Ik zag de aankondiging, mag ik meedoen?” “Als je hier in 5 minuten kan zijn?”
En zo stormde ik 5 minuten later de OBS binnen. Iedereen was enorm vriendelijk en naast mij bleken er nog twee badgasten (zo worden bezoekers van de wal genoemd) zin te hebben in yoga.

De prettige rustige stem van de docente, het relaxte tempo van de les en natuurlijk het diepe ademen tijdens ‘de dolfijn’, ‘de koeienbeet’ en ‘de zegel’ brachten me weer helemaal terug in mijn lichaam.
Onder een dekentje met Rudolf the rednosed reindeer, kwam ik tenslotte helemaal tot rust. Terwijl wij langzaam weer tot de wereld van de levenden terugkeerden, zette de yogadocente voor ieders matje een kleurige beker neer. En ineens kreeg ik een déjà vu: toen ik op mijn vierde met mijn ouders en broer een jaar in Amerika woonde, ging ik af en toe naar een activiteitenmiddag voor kinderen. Wat we daar precies allemaal deden weet ik niet. Het enige dat ik me herinner is dat alle kinderen op een matje lagen en dat we onze ogen dicht moesten houden. Omdat ik nieuwsgierig was en natuurlijk niet op commando met mijn ogen dicht bleef liggen (ik sprak de taal niet, dus wist ik veel wat er ging gebeuren, je kan maar beter op je hoede zijn), waagde ik het om even door mijn oogharen te gluren naar wat er om mij heen gebeurde. Tot mijn verrassing zag ik dat de juf bij elk matje een bekertje limonade neerzette met een cracker erbij. Gerustgesteld door dit liefdevolle gebaar en angstig dat de juf misschien gezien had dat ik gekeken had, sloot ik gauw mijn ogen weer. Later hoorde ik, vermoedelijk van mijn moeder, dat dit ritueel ‘juice & crackers’ heette. Ik heb er een levenslange liefde voor bekertjes limonade en creamcrackers aan overgehouden.
Liggend op een rubber matje in de gymzaal van OBS De Zeester op Vlieland, kwam het blije gevoel dat ik als vierjarige had weer boven. Het was misschien nu nog wel sterker, omdat ik het voor de tweede keer beleefde.

De yogajuf kwam langs en vroeg welke thee we wilden: wellness of kamille. En terwijl ik onder mijn dekentje van de thee genoot, zag ik door de ramen dat ik al die tijd had zitten buigen en strekken onder het licht van de waakzame vuurtoren vlak boven ons. Met je ogen dicht kan een yogales overal zijn, maar op deze plek voelde het voor mij wel heel speciaal.

Nog nagloeiend fietste ik naar Herman, die op me wachtte achter een potje bier, als enige gast in Het Geuzennest. Hij dacht: als Véronique in de yogales gaat integreren, ga ik in de kroeg socializen met de locals. Maar er zaten geen locals in Het Geuzennest. Alleen twee andere badgasten, die niet socializeden en al gauw vertrokken. Al met al had ik bij de yogales meer aanspraak gehad.
De barkeeper ‘rommelde nog wat rond’ en vond het prima dat we nog wat dronken. Geheel in stijl dronken we nog een jasmijnthee en een Brugse Zotte. Het licht werd zelfs voor ons gedimd zodat we nog wat romantisch konden loungen.